Auteur Topic: The Final Push  (gelezen 12912 keer)

Offline Rob N

  • KTR
  • Brigadier General
  • *
  • Berichten: 2.009
  • Rob N te Meeuwen
The Final Push
« Gepost op: maart 29, 2013, 12:11:28 pm »
In overleg met Autocar onderhoud ik dit stuk op het forum
Elke dag wordt onderaan de eerste post gepost, zodat iedereen commentaar kan geven onderaan

Dinsdag 27 maart 1944:
Op dinsdag 27 maart 1944 werden de laatste V1 raketten op Antwerpen afgevuurd van de vele lanceerinrichtingen bij ondermeer Zutphen, Rijssen, Almelo en Bornerbroek. Hun doel was steeds de haven van Antwerpen, teneinde de doorvoer van geallieerde oorlogsvoorraden tot een halt te brengen of te hinderen. Vele van deze raketten kwamen terecht op de stad Antwerpen zelf; meer dan 4.000 doden waren er in de maanden van die bombardementen te betreuren! De Engelse en Canadese troepen hadden ondertussen de Rijn weten over te steken, geallieerde luchtlandingstroepen vormden aan de oostkant van de Rijn een bruggenhoofd.
Het Duitse Oppercommando beval derhalve het afvuren van V1 en V2 raketten te stoppen en alle bruikbare materialen naar het thuisland af te voeren. En zo kwam er een einde aan die verschrikkelijke “regen” van Duitse raketten………….
Vanzelfsprekend gaf het verplaatsen van lanceerinrichtingen en het in de haast opblazen van te zware onderdelen de burgers moed; er stond iets te gebeuren, was de Bevrijding naderbij?
In het Twentse plaatsje Goor hadden ze andere zorgen; tijdens een zwaar geallieerd bombardement op 24 maart 1945 werd het centrum volledig weggevaagd en kwamen 82 burgers om het leven; het uitschakelen van Duitse munitiedepots in de fabrieken van Eternit mislukte volkomen…………

Zaterdag 27 maart 2010:
Het is die ochtend koud, erg koud zelfs, nachtvorst heeft rijp achtergelaten op de natte weides en hagen, het heeft lang geregend, de gronden zijn doorweekt met water en geven het bivak bij de Museumboerderij De Wendezoele in Delden een zompig aanzien. De bevroren grassprieten kraken onder mijn schoenen; het terrein oogt verlaten, hier moet straks het vliegveld komen, de tentoonstelling “Delden in WW2” en een compleet bivak voor vele tientallen voertuigen en tenten; ook een compleet Fieldhospitaal zal worden opgetrokken…………twijfel maakt zich van mij meester.
Het is er stil, ik zie geen bewegingen van voertuigen en / of personen. Mijn oog valt op een aantal borden die de mannen in Twente die ochtend reeds hadden geplaatst; je kent ze wel, die borden die ook altijd de ingang van het terrein van het Twente / Achterhoekweekend markeren, echt gaaf! Het geeft de weide ineens een ander beeld…………
Ik kijk naar rechts en ontwaar een tent: er zit een figuur voor die ik nog niet kan thuisbrengen, de houtkachel die voor zijn tent brandt staat er niet voor niks. Ha fijn, in ieder geval ben ik niet alleen hier;
Dichterbij lopend ontwaar ik Rob Nieuwpoort…………..ik kreeg bijna een brok in de keel om te zien hoe trouw hij de datum en het tijdstip waarop hij zou komen helpen bevestigde. Geweldig, ik was blij even met hem te kunnen bijpraten na alle drukte van de afgelopen weken van voorbereiding. We dronken samen koffie en hij vroeg wat hij kon doen….dat is nou clubliefde voor een goed doel!
Deze warmte en hulp van andere clubleden zouden mij later tijdens dit evenement van enorme steun zijn; nooit kan je een grootschalig evenement in je uppie klaren, altijd is er hulp en samenwerking nodig van enthousiaste mannelijke en vrouwelijke leden. En die was er……………vanaf Ruurlo tot in Groningen en Leeuwarden.
Ik kreeg later die dag een telefoontje van Evert Bouwmeester dat er van de vele ingeschreven voertuigen nog maar weinig waren aangekomen op het bivak bij het Kasteel van Ruurlo; speelde het slechte en koude weer een rol? Ik zelf zou daar met een aantal voertuigen aanwezig zijn, maar had ze nog niet eens in Delden kunnen zetten vanwege gebrek aan chauffeurs en drukte in de voorbereiding. Rob’s zoon Gert-jan was inmiddels aangekomen, spontaan brachten we een paar voertuigen naar Delden om deze later door te rijden naar Ruurlo. Zo werden ook deze problemen opgelost. In de sneeuw zette ik mijn tentje op; de wind gierde met windkracht 6/7 door touwgaten, het was bitterkoud en nat. Dan komt weer die vraag boven: Waarom doe ik dit eigenlijk allemaal……………… ???

Woensdag 28 maart 1945:
Nadat op 23 maart 1944 de Operations Varsity en Plunder waren ingeluid en de Britten van 30th Corps en de Canadezen van het 1e Canadese Leger de Rijn waren overgestoken, trokken eenheden van beide strijdmachten door een stukje van Duitsland in de regio Rees / Kevelaer. Op woensdag 28 maart was het eindelijk zover, Canadese troepen trokken bij Dinxperlo Nederland binnen en begonnen hun opmars naar het noorden, lange tijd bijgestaan door eenheden van het Britse 30th Corps onder leiding van de zo bekende Luitenant-Generaal Horrocks.
De Bevrijding van (oostelijk) Nederland was dan eindelijk begonnen; een Britse officier schreef in zijn Daily Battle Report iets over het weer en de toestand waarin zijn mannen verkeerden. Hij spreekt van regen en hagel, van natte sneeuw en vorst tijdens de nacht; en verder van natte, nee doorweekte manschappen die moe zijn van alweer bijna een week lang vechten onder erbarmelijke omstandigheden.
Maar hij vermeldt ook dat het moreel van de troepen ongebroken is en zij hun missie zullen voltooien.
Om tenslotte af te sluiten met een opsomming van het aantal doden en gewonden / vermisten binnen zijn eenheid………………
Leg deze tekst naast foto’s van lopende, oprukkende Engelse troepen en kijk naar sommige jonge gezichten; dan pas begrijpen we wat Bevrijden inhoudt………

Zondag 28 maart 2010:
In Delden neemt de levendigheid op het te vormen bivak toe; Ed van de Brink komt met een complete Hollywood Canteen en inrichting, eigen tenten, verlichting enz. enz.
In zijn kielzog komen de mannen van het Museum in Deelen; ik zie een V1 aankomen……………
Ik word wederom warm van binnen toen ik kon constateren dat slechts een paar enthousiaste mensen zoveel kunnen presteren in functie van een KTR evenement. Het feest lijkt te gaan beginnen.
We rijden ’s middags in de kou en regen met een paar voertuigen naar Ruurlo; de inrichting van het bivak daar is bijna klaar en het maakt een geweldige indruk! WW2 Voertuigen en tenten op de omliggende weides van het Kasteel, dat in september 1944 het Hoofdkwartier was van SS Brigadeführer Harmel, commandant van de 10e SS Panzerdivision “Frundsberg”………..
Zij waren het, die voor het grootste gedeelte de mislukking van Market Garden in Arnhem op het conto hadden.
Wij parkeren enkele voertuigen tussen een M9 Halftrack en een Scoutcar, teneinde deze voertuigen later te kunnen inzetten voor ritten vanuit Ruurlo. Het bivak wordt voller en voller………
Die avond organiseert het 4/5 Mei Comite van Ruurlo op ons verzoek een Liberty Concert, “Tribute to the Veterans”, in de Orangerie bij het Kasteel. De Burgervader van het dorp, de heer Bloemen, spreekt de vele honderden toe; de zaal puilt bijna uit. Bij het horen van een kinderkoor gaan mijn gedachten terug naar die drukke weken / maanden van voorbereiding. Mijn hoofd zit vol met zaken die ik de komende dagen moet regelen; akkoord er is een draaiboek, maar de praktijk leert dat het altijd anders loopt. Maar de meest prangende vraag was wederom; waarom doe ik dit eigenlijk allemaal……………. ???

Donderdag 29 maart 1944:
De bevolking van de Achterhoek keek reikhalzend uit naar de in opmars zijnde geallieerde troepen; het gonsde van de geruchten, zo zouden die dag al tanks zijn waargenomen in Terborg, Gendringen, Dixperlo en Aalten. In Silvolde wist men zeker dat de Bevrijding in aantocht was; een achterhoede gevecht van de Duitsers kostte aan 5 burgers het leven, drie boerderijen, de kerk en een woonhuis gingen in vlammen op…………
De Canadian Black Watch gingen behoedzaam te werk, net als de andere geallieerden eenheden, immers, men verwachtte dat de oorlog spoedig ten einde zou zijn en waarom dan onnodig kostbare levens van soldaten op het spel zetten? De Duitsers trokken zich terug, hier en daar nog fanatiek weerstand biedend.
De optrekkende beweging van deze Britse en Canadese eenheden vormden in feite de flankdekking van de grote aanval op Rheine, Osnabrück en Münster, het noordelijke hoofddoel binnen het Ruhrgebied.
De weerrapporten blijven van de zelfde inhoud, nat en koud, soms nachtvorst. De lokale bevolking wilde wel hun eieren ruilen tegen sigaretten of chocolade………..
De bevolking wist dat Pasen aanstaande was, de troepen hadden echter geen flauw benul van de positie van de kalender. De eieren smaakte er niet minder om. Morgen, vrijdag 30 maart 1944, is het Goede Vrijdag; vele bewoners van de gebieden waar nu gevochten wordt vragen zich af of het werkelijk wel een Goede Vrijdag wordt………..

Maandag 29 maart 2010:
Op het bivak in Ruurlo is de Able Company binnen gemeld; zij bouwen droes hun bivak op, indrukwekkend. Het past prachtig in het toch al overweldigende uiterlijk van zoveel “groene” voertuigen en tenten. Alle deelnemers zijn nu binnen, op een enkele afzegger na. Schoolkinderen uit de regio brengen vandaag een bezoek aan het bivak en worden door Bert Leuverink en zijn mannen rondgeleid; KTR voertuigeigenaren vertellen hun verhaal omtrent de achtergrond en historie van hun auto’s. Later verneem ik dat de kinderen alles bijna gebiologeerd aanhoren en zien. Wat gesponsord snoepgoed en een frisdrankje zorgen voor een opperbeste stemming onder de kids als zij huiswaarts keren. Wedden dat die thuis veel te vertellen hadden?
Het bivak in Delden krijgt vorm: ineens staan er toiletwagens, douchecabines, liggen er leidingen vanaf de waterleiding naar diverse gebruikspunten en worden de toiletten aangesloten op de riolering. Haast vanzelfsprekend zijn er ook problemen; de aansluiting bij de toiletten en douches past niet op de afvoer pijp. Cornelis Koopman gaat aan de slag terwijl het hoost van de regen; een paar man helpen hem en de boel wordt gefikst. Op een andere weide moet het water van een put komen van Vitens, de waterleverancier van die regio; we krijgen toestemming de put te gebruiken. Nu loopt onze leiding over een weggetje naar een boerderij; de eigenaar speelt op en dreigt ons de leiding te moeten weghalen. Cornelis praat met de man en weet ook deze zaak te sussen.
Er worden spullen aangeleverd door Nico Buis en Cees Zwaans, spullen die het vliegveld, Porter Field genaamd, moeten gaan vormen; een paal voor de windzak, de windzak zelf is door piloot Robbie Senechal vliegend op een hoogte van 50 meter boven het bivak uitgeworpen……………dat belooft spektakel voor de toekomst. De Scouting van Delden graaft ’s avonds een groot gat waar de windzakpaal in komt te staan. The Summers brengen hun eerste spullen en voertuigen; leuk om te zien dat de bevolking van Delden steeds frequenter en langer komt neuzen. Er komen verhalen los van de oorlogsperiode, verhalen die ik niet heb opgetekend, maar grotendeels wel heb opgeslagen op de harde grijze schijf.
Er komen twee dames op mij af: “Bent u van de organisatie?”, vragen ze mij. Ik antwoordde bevestigend. “Wij willen u even bedanken; ons pa woont in de boerderij naast de Museumboerderij De Wendezoele en heeft de oorlog hier intens beleefd. Nooit sprak hij erover, nu pas komt hij los……………..”. Een van de dames had tranen in de ogen; ik ook………even was de twijfel weg, hier doe ik het, nee, hier doen WIJ het voor! :duimomhoog:

Vrijdag 30 maart 1945:
Goede Vrijdag was wederom een koude dag; de Engelse officieren tekenen op dat hun troepen geen droge draad meer aan hun magere lijven hadden, moe waren van het vele lopen over die verrekte Nederlandse zandpaden….
Het moreel van de troepen werd met de dag beter echter, het vertrouwen dat de oorlog nu wel eens snel voorbij kon zijn groeide met de dag. Dit vertrouwen zorgde er ook voor dat de schermutselingen met de zich terugtrekkende Duitsers behoedzaam werden uitgevochten; liever eerst de boel met mortieren aangepakt dan direct de infanterie erop te zetten.
Een Canadees noteerde in zijn bewaard gebleven dagboek, dat hij verbaasd was over de net geklede dames en heren op straat die avond…………..de Engelsen zouden later dat weekend in een ander dorp dezelfde ervaringen optekenen. Niet zo vreemd met Pasen, maar voor onze Bevrijders gold geen kalender, alleen het verslaan van de Duitse opponent.
De eerste dorpen in de zuidelijke Achterhoek werden nu daadwerkelijk bevrijd; De Bevrijding van Oostelijk Nederland was hiermede echt en onomkeerbaar begonnen. De troepen van het 2e Britse Leger zijn dan al een flink eind opgerukt in het Westmünsterland. De Engelse 51e Divisie ligt met haar tanks op koers richting Rheine, Münster en Osnabrück, alwaar het zwaartepunt van de geallieerde aanval ligt in deze sector. Eenheden van het 30th Corps en het 1e Canadese Leger krijgen de opdracht Oost Nederland te ontdoen van Duitse verzetshaarden en zo de flank van de aanval op het Ruhrgebied te dekken.
Het rommelde die dag behoorlijk in de verte; burgers waren bang dat de frontlijn “over hen heen” zou komen, met alle denkbare gevolgen van dien. Het gonsde van de geruchten en het gebulder van de kanonnen was niet van de lucht. Zij die nog in bezet gebied woonden zagen de Duitsers zich terugtrekken op gestolen fietsen en karren, alles wat ze mee konden nemen werd opgeladen. Een burger vermeldt in een brief aan zijn zus woonachtig in het westen van het land, dat deze aanblik wel heel erg verschillend was met die van hun binnenkomst in de meidagen van 1940……….
Helemaal ongeschonden kwamen onze Bevrijders en de bevrijden niet door de strijd; bij Houthandel Te Paske reed een Bren Carrier met 10 soldaten aan boord op een landmijn. Allen verloren het leven……
In het Buurtschap Barlo was de boerderij van de familie Weenink door de Duitsers ingericht als een stelling; een kanon zorgde voor de nodige ellende aan geallieerde kant. De Engelsen riepen de Royal Air Force in die de boerderij en het kanon vernietigde middels een eskader jachtbommenwerpers. Zeven burgers, waaronder de 5 kinderen van de familie Weenink verloren daarbij het leven.
De Bevrijding werd duur betaald.

Dinsdag 30 maart 2010:
Op het bivak in Delden is het een drukte van belang. Het is gelukkig droog, maar de thermometer zal vandaag niet meer dan 2 graden Celsius gaan aangeven. Ik ben vroeg opgestaan en ben eigenlijk verkleumd mijn (verkeerde)slaapzak uitgekropen. Ik voel mij alsof ik een enorme kater heb; de maag speelt op en heb geen trek in een ontbijt. In een poging mijn gedachten van mijn opspelende nerveuze maag te verzetten loop ik naar de Hollywood Canteen. He, daar liggen stapels brood, de sponsoring van Hennie Egberink werkt dus blijkbaar. Hij zou gedurende de gehele periode alle deelnemers voorzien van voldoende boterhammen. Een stukje verder op staan René en Mariska met hun zoon eieren met spek te bakken; die zijn ook vroeg op bedenk ik mij. Broer Ed en Mirjam houden de wacht en staan hen bij op de momenten dat iedereen ineens een paar gebakken eieren wil hebben……… Hun koffie vindt gretig aftrek.
Ik vraag mij af hoe het kan dat de machine ineens gaat draaien, de machine die eigenlijk evenement heet. De mannen en vrouwen achter de eieren en koffie lachen er ook nog bij; mijn rotgevoel in het zenuwstelsel trekt even spontaan weg. Ik probeer wat te eten en zowaar het smaakt.
Er worden tenten opgezet voor het uitgebreide Field Hospital, de inschrijftent wordt opgetuigd en ik zie een grote Diamond T met 3 jerry cans van 1000 liter elk, met diesel voor aggregaten.
Ook die aggregaten vang ik nu in mijn blikveld, er liggen kabels, meters lang en een boel van die bekende paddenstoelen.
Ik loop naar de toiletten en zie Bauke Schuurman de toiletten reinigen. “Jeetje man, wat een bende daarbinnen”, roep ik hem vol bewondering toe. “Ja kan wel zijn, maar het moet wel gebeuren!”.
Ik knik instemmend en vol oprechte bewondering……..je moet het toch maar willen.
Jan Bruinewoud komt even later met Bauke in zijn kielzog waarschuwen dat we moeten vertrekken naar Ruurlo voor de eerste Bevrijdingsrit van dit langste evenement dat KTR ooit organiseerde……….
Gadver, dat rotgevoel komt weer terug; ik neem mijn draaiboek mee als of ik wilde laten zien dat ik alles onder controle heb. Van binnen gieren de zenuwen door mijn keel, als die eerste rit nu maar goed gaat……
Rob Nieuwpoort en Bauke kennen mij al wat langer, ze roepen bijna in koor: “Nu stop je even met dat heen en weer geren van je, we worden er stik nerveus van, we drinken eerst koffie”.
In mijn ooghoek zie ik hoe Ed van de Brink dit allemaal gadesloeg en goedkeurend knikte…………. Die gasten laten me mooi niet zakken, het zijn eigenlijk gewoon kanjers!
De rit naar Ruurlo duurde meer dan een uur; Bert Leuverink stond mij al op te wachten. Mijn vraag of alles onder controle was beantwoordde hij instemmend; de route was al doorgesproken met de motorrijders en agenten die ons gezamenlijk zouden begeleiden. De colonne was al grotendeels opgesteld; Bert en al zijn mannen hadden het goed voor elkaar.
De uitrit werd vrijgemaakt, de weg afgesloten en de eerste meters van dit onderdeel van de Liberty Tours werden gereden………………….
Een fantastisch mooi gezicht om 50 voertuigen het bivak af te zien draaien. Een eerste kippenvel moment.
Wij rijden als eerste naar Beltrum voor een plechtigheid; aansluitend is er koffie met cake. Hup door naar Eibergen voor weer een plechtigheid; het verkeer wordt overal stil gezet en veel aandacht wordt ons deel. In het plaatsje Haarlo wacht ons een kop soep, maar ook broodjes haring met uitjes………….oepps, dat is even niet goed  voor mij. Deelnemers met een lagere stressdrempel eten alles door elkaar op; hoe krijgen ze het weg denk ik bij me zelf. Ik geef mijn portie aan een lid van de Able Company, hij is nog jong en oogt frisser dan ik in ieder geval. De lucht van de uitjes zijn niet goed voor mij en ik loop even verder…..
Via prachtige routes die ons veelal over zandpaden voeren, krijgen we de geschiedenis van de zich toen hier langstrekkende Bevrijders meer en meer in beeld. Ik zie de foto uit het Programmaboekje helder voor mij; jonge, tanige, magere Engelse soldaten in doorweekte kleding en natte schoenen, holle ogen vaak en jonge, heel jonge gezichten. Ze toveren nog een lach op hun gezicht als de cameraman een foto van hen maakt……………
In gedachten verzonken bereiken we het Kasteel Ruurlo weer, waar ons wederom een maaltijd wacht in de Orangerie. Ik complimenteer Evert, Henk en Max, Bert en de anderen voor een geslaagde rit en een prima organisatie.
Ondertussen is het alweer donker als Bauke, Jan en ik weer terugrijden naar Delden voor de overnachting; mijn “kater” is weg, wat een genot. Maar hoe moeten die mannen, nee jongens, zich hebben gevoeld toen zij hier liepen? Zij hadden de landingen in Normandië al achter de rug, waren misschien in Caen geweest en de Falaise Pocket? De bewondering voor onze Bevrijders was alweer toegenomen zonder er eentje te hebben gezien…………….

Zaterdag 31 maart 1945:
Terwijl het optrekken in noordelijke richting van de Canadezen en Engelsen nu valt onder Operation Plunder en volhardend doorgaat, overlijdt, zo zal de geschiedenis ons leren, onder erbarmelijke omstandigheden een jong Joods meisje uit Amsterdam in het concentratiekamp Bergen-Belsen. Het meisje had een dagboek bijgehouden, een dagboek dat haar geschiedenis wereldberoemd zou maken………..
De bevolking in angst bijeen in kelders om te schuilen tegen bombardementen of overvliegende granaten, of reeds bevrijd door onze Bevrijders, hebben hiervan (nog) geen weet.
Deze dag wordt de stad Winterswijk door de 53e Britse Infanterie Divisie ingenomen. Het druilerige regentje kon de bevolking uiteraard niet weerhouden hun Bevrijders toe te juichen. De Canadese en Engelse troepen gaan nu langzaam maar onstuitbaar verder noordwaarts langs de lijn Varsseveld, Ruurlo, Goor, Delden en Almelo. Het zal nog even duren voor al deze gemeenten kunnen vlaggen….
De inname van Winterswijk ging niet zonder slag of stoot; komend in de rug van de verdedigers, dus vanuit Duitsland, moesten de Engelsen urenlang vechten om de stad te kunnen innemen. Tientallen Duitsers verloren daarbij het leven, ook de Britten leden flinke verliezen aan mankracht en materieel.
Na de inname en Bevrijding volgde de Britse hoofdmacht; honderden voertuigen, Jeeps, Bren Carriers, tanks, vrachtauto’s en duizenden soldaten, zij allen sloten aan bij de zich naar het noorden verplaatsende frontlijn.
In Lichtenvoorde werden door de Binnenlandse Strijdkrachten 110 Duitsers gevangen genomen; zij zagen moegestreden in, dat verzet verder geen heil meer had…….
Andere landgenoten van deze gevangenen bliezen nog vele bruggen op in de hoop daarmee het optrekken te verhinderen, dan wel te vertragen. Tijdens een van de vele achterhoede gevechten aan de Slinge werden alle Duitsers gedood, alleen de Ortskommandant overleefde!
Eibergen werd bevrijd en ook Neede; de Honey tank van de broers (!) Edward en Lesly Foster reed behoedzaam Neede binnen, toen deze werd geraakt door een granaat uit een Pantzerfaust. Lesly kon zich redden en werd door omwonenden geholpen; zijn broer kwam om…………….. Achterblijven bij zijn omgekomen broer was geen optie; zijn commandant ging verder, zo ook hij…………..Forrard On……toepasselijker kan het bijna niet, maar hoe moet die Lesly zich hebben gevoeld? Verschrikkelijk…..
Tenslotte werd die dag ook Borculo bevrijd.

Woensdag 31 maart 2010:
Al vroeg uit de tent die dag; het ontbijt lijkt al routinematig te worden uitgereikt, positief routinematig, alsof ze al jaren niets anders deden, de mannen en vrouwen van de Hollywood Canteen.
De koffie smaakt goed, het ontbijtje ook. Vandaag is er een Bevrijdingsrit naar Neede en de Fakkeloptocht in Ruurlo, als een soort van afsluiting van het bivak aldaar.
De Summers richten alles in en vragen advies over hun locatie; de Able’s hebben vooruitlopend op hun komst uit Ruurlo een Command Post bij het vliegveld opgetrokken. De paal met de windzak die straks dienst moet doen om de vliegers de windrichting te verraden bij hun landing op deze historische baan staat fier overeind; het grote witte bord met de zwarte letters PF van Porter Field is duidelijk in het gras waarneembaar. Uren zie ik Nico Buis en Cees Zwaans onder alle soorten van weersomstandigheden linten prikken in het natte en doorweekte gras, zij zetten de contouren van de landingsbaan uit. Er staat ineens een gedemonteerde Piper Cub, op een ander veld staat een V1 opgesteld.
Na het ontbijt melden Joop en Marianne Staman zich aan om Dr. Seyss Inquart “af te leveren”; hij krijgt een plekkie bij de Museumboererij, zodat het personeel een oogje op hem kunnen houden, hij mag immers niet “vluchten”……..
Ik wil nog eigen voertuigen ophalen die dag, mij even weer eens douchen in Enter, de fotoborden plaatsen van “Toen en Nu” in de regio en het gezellige stadje Delden en ik moet naar Ruurlo  / Delden.
René Exterkate meldt zich voor de inrichting van de expositie “Delden in de Tweede Wereldoorlog”; we bespreken de ruimte indeling met de mensen van de Wendezoele.  Er komen steeds meer voertuigen en tenten bij, deelnemers uit allerlei delen van het Nederland, wat een bedrijvigheid. Het wachtposthuisje van Goosen Foppen en Henri Ponsteen wordt afgeleverd en geplaatst bij de hoofdingang; geweldig, wat een aanblik. Een paar Able’s zijn speciaal uit Ruurlo gekomen om zandzakken te vullen van de grondkavel achter Delden van Hennie Egberink; ik moet mee om de sleutel te halen en het hek te openen. Ze werken zich helemaal in het zweet; een GMC vol wordt bij de ingang gelost en mooi neergelegd bij het wachtposthuisje. Er staan inmiddels vele dorpelingen te kijken en te genieten; ouderen op de fiets spreken met elkaar over vervlogen tijden. Kon ik dat allemaal maar meehoren, optekenen, verwerken……………geen tijd, ik moet weer verder.
Ik zie Bert van de Maat interviews geven; de locale kranten en digitale nieuwsgaarders worden nu toch ook wel nieuwsgierig.
Er worden tanks aangevoerd, door Auke Dijkstra en Roy Aalderson; als meeuwen van zee op een korst brood afkomend, komen van alle kanten mensen op fietsen en in auto’s om te kijken hoe ze worden opgesteld bij de hoofdingang, klaar om weer brullend weg te rijden. Hoe weten ze dit?? Een prachtige aanvulling van het nu toch al geweldige bivak. Jonge kinderen op hun vrije middag lopen dapper met hun kleine laarsjes door de modder; de modder die werd vervloekt door de deelnemers, maar die ze toch niet verlieten. Ik zie hoe een klein ventje zijn laarsje verliest in de brei; hij staat met zijn sok in de natte prut en begint te huilen. Die wordt later vast geen soldaat…………ik help hem en geef hem een zakje chips uit onze voorraad van de Hollywood Canteen.
Van mijn draaiboekactiviteiten klopt nu niets meer; ik lig achter op schema en besluit op het moment dat er een Duitse BMW motorfiets met zijspan van Alex van Venrooij wordt afgeleverd en de “Ennemy Motorpool” moet worden opgebouwd mij af te melden in Neede…………….
Ik weet dat de mannen daar onder leiding van een bevlogen Bennie Massop een mooi programma hebben uitgewerkt, maar ik heb er gewoon geen tijd voor. Zo mistte ik het Bevrijdingsdefilé door Neede en de fakkeloptocht door Ruurlo. De volgende dag zou Bert Leuverink en zijn mannen mij berichten over een goede afloop; gelukkig maar.
Het bivak in Ruulo wordt morgen opgebroken en we gaan in colonne voor een prachtige, lange Bevrijdingsrit over de wegen en zandpaden waarover onze Bevrijders ook liepen, richting Delden; daar zullen wij ons dan voegen bij de anderen die daar al bivak hebben gemaakt. Uiteraard zullen wij vroeg richting Ruurlo vertrekken om ons daar bij de anderen te voegen.
Op het bivak in Delden ruik ik een baklucht van hamburgers of zo; moe in de voeten en de kop besluit ik maar eens te gaan kijken. Alweer een verbazing; de dames en heren van de Hollywood Canteen hebben sponsors zover gekregen, dat wij nu heerlijke hamburgers op een broodje kunnen eten. We zitten buiten, het is weliswaar koud, maar de zon schijnt eindelijk een beetje. Een lekker bakkie koffie erbij; wat kan het leven toch mooi zijn…………..

Zondag 1 april 1945:
Zoals eerder omschreven vroegen de Engelse soldaten zich af waarom de weinige Nederlanders die op straat liepen allemaal gekleed waren in hun “Sunday Outfit”?
Wel het is Pasen; de kerken stroomden vol. Alle diensten stonden waarschijnlijk in het teken van de aanstaande Bevrijding, in het teken van gebeden voor een snel einde van de oorlog en zo weinig mogelijk slachtoffers……
De Operation Forrard On plannen werden verder aangescherpt. De inlichtingendiensten en verkenningsvliegtuigen bevestigden geruchten dat alle bruggen over het Twentekanaal waren opgeblazen en aldus een onmogelijk te nemen barrière vormden. Steeds keken de Canadezen of er een brug kon worden gebruikt, steeds moesten zij verder trekken naar het noord-oosten omdat hun doel bleek opgeblazen door de zich terugtrekkende Duitsers. In de buurt van Gelselaar bij Lochem gingen twee brigades van het 1e Canadese Leger, de 10 Can. Inf. Brigade en de 4th Can. Armored Brigade op hun doelen af, maar moesten elkaar kruisen. Provoosts van het Canadese Leger hadden hun handen vol aan het gescheiden houden van de colonnes voertuigen.
In Diepenheim probeerde een verkenningseenheid met 2 Sherman tanks de brug over het Twente kanaal naar Goor te bereiken; er waren geruchten dat deze brug toch nog in takt was. De op kop rijdende Sherman werd geraakt door een pantservuist en belandde onbestuurbaar in de greppel naast de weg. De bemanning kon zich in veiligheid brengen en trokken zich op de overgebleven Sherman terug. Een dag later inspecteerde een motorrijder de toestand van de Sherman; hij werd staande naast zijn BSA door een Duitse sluipschutter doodgeschoten………….de strijd duurt voort.
Meer oostelijk werd de Britse Guards Armored Division, een vechteenheid pur sang met vele overwinningen op hun conto, ingezet op weg naar de belangrijkste doelen van dat moment, Hengelo, Enschede en het Vliegveld Twente.
Na de inname van voornoemde steden was het verdere doel de verovering van Oldenzaal, immers hier liepen spoorlijnen en wegen naar Duitsland en kon het 30th Corps verder op weg naar Bremen en Bremerhaven.
Het Fliegerhorst Twente was tijdens de oorlog flink uitgebreid en was een belangrijke vliegbasis; belangrijk genoeg om in te nemen en wellicht zelf te gaan gebruiken!
Aan het einde van die ochtend werd besloten om Enschede niet direct aan te vallen, maar om omtrekkende bewegingen te maken, oostelijk en westelijk van de stad. Zonder in detail te gaan, het plan mislukte, er werd overal hard gevochten met vele slachtoffers aan beide zijden en een groot verlies aan Engels materieel. ’s Avonds werd besloten zich in te graven en de nacht af te wachten; de bewoners hadden zich een andere Pasen voorgesteld en zaten verkleumd in hun kelders en vol spanning de verdere gebeurtenissen af te wachten.
Clublid Jan Morsink zat als klein ventje ook in zo’n kelder, midden in de frontlijn, tussen de elkaar met kanonnen en mortieren beschietende vijanden………………

Donderdag 1 april 2010:
Vandaag heel vroeg op; we gaan met een groep naar Ruurlo om ons daar aan te sluiten bij de andere daar reeds aanwezige voertuigen.
Het bivak is ook in de ochtendschemer al volop in beweging; ik moet het weer herhalen, de koffie en de gebakken eieren stonden alweer klaar. Snel eten en verder voertuigen nazien en inpakken wat mee moet.
Er wordt een vuilcontainer van de Firma Aalderson afgeleverd, ja zonder kunnen we niet, er komen DAF’s binnen van de Natres. Zij bouwen een bivak aan de overkant van de Twickelerlaan en doen de bewaking als wij weg zijn tijdens de Bevrijdingsritten; hun wervingstent voor jeugdig geïnteresseerden in een baan bij de Koninklijke Landmacht zal later veel aandacht trekken.
We gaan op pad naar Ruurlo.
Op het programma staat de Bevrijdingstocht via Lochem, Gelselaar, Diepenheim, Hengevelde en Bentelo via “de wegen van de Engelsen en Canadezen”. Jan Morsink had in de voorbereiding heel veel verteld over hetgeen hij had gezien destijds; ik wilde dat zoveel mogelijk terugbrengen in deze historische route. De verkeerschaos die in Gelselaar ontstond in 1945,  de wijze waarop de geallieerden Lochem binnen reden, maar vooral de indrukwekkende colonnes voertuigen, tanks, carriers, halftracks etc. die aan zijn oogjes voorbij trokken. Evert Bouwmeester nam de eikpunten op en maakte deze schitterende route voor ons klaar. Jan sprak met opwinding over voertuigcolonnes die een gehele nacht bleven langskomen. Dat leek mij wel wat………
Logisch echter dat wij het dit keer met minder voertuigen moesten doen, maar er waren wel tanks en halftracks, een Humber Fox, een Staghound, Bren-carriers en een Weasel en heel veel andere voertuigen.
Bij binnenkomst aldaar tref ik een kalme Bert Leuverink; alle tenten, nee het gehele bivak was al opgeruimd, op de verblijfsfaciliteiten zoals toiletvoorzieningen en elektra na. De voertuigen staan al in colonne; de tanks en andere “rupsen” op de parallelweg bij de uitrit van Kasteel Ruurlo. Adieu bivak, we gaan verder, zo ook de Engelsen en de Canadezen die vochten tijdens Operation Forrard On verder moesten…………
De verkeersbegeleiders en de KLPD mannen staan al paraat, Bert heeft alles al geregeld. Jammer dat hij nu zover weg is…………..
Ik spreek met Menno Keizer door hoe we de ambulance onder de ogen van de politie dwars op de Provinciale Weg van Lochem naar Ruurlo zetten, precies op de locatie waar de Sherman tanks toen van de weg af de weides in reden bij het “Witte Huis”. Niets is hem te gek, geweldig, hij geniet, maar ik ook! We gaan op pad. Jan Bruinewoud en Bauke Schuurman nemen de “lead”, zij hebben de routes allemaal gecontroleerd, sommige zelf uitgezet en kunnen die wegen inmiddels dromen. Ik krijg nog net een telefoontje: “Welke idioot heeft dit evenement georganiseerd” brult een norse stem door de telefoon. Verbouwereerd vraag ik met wie ik spreek. Het is Cornelis Koopman; hij zegt dat het bivak wit is door een 2 cm dikke laag sneeuw  en begint gelukkig te lachen………….
Op het afgesproken punt takelt Menno de Dodge op de weg, dwars erop; alle verkeer staat vast. De gehele colonne zit ons op de hielen. Wat een geweldig geluid is dat, in de verte tussen de bossen de motoren en tracks van als die rupsen te horen!!! Ze zijn nog niet te zien, maar dienen hun komst wel aan…….snel handelen is nu geboden. Jan Morsink heeft geregeld dat alle rupsen zoals in 1945 door de akkers mochten rijden; de nog niet omgeploegde restanten van de maïsplanten schieten als kluiten achter de tracks omhoog. Het begint te sneeuwen en te waaien, verdorie wat een rotweer.
We rijden door naar het Sommersetlaantje voor een Herdenkingsplechtigheid bij het aldaar gevestigde monument. De sneeuw gaat nu bijna horizontaal over de akkers, het moet onder het vriespunt zijn. Waar ben ik mee bezig? Kan ik dit de deelnemers nog langer verkopen? Twijfel wordt mij helemaal meester als Jan Bruinewoud met witte jas en sneeuwvlokken op zijn gezicht mij verteld dat hij het niet langer trekt om hier te wachten op de “Dansmariekes” die de Herdenking met een optreden luister gaan bijzetten. Hij rijdt weg en gaat waarschijnlijk een kroeg in om zich op te warmen………..
Ineens moet ik lachen omdat gezicht van Jan; wit en rillend van de kou, ja met blauwe plekken van onderkoeling in zijn open GMC en die sneeuw op zijn neus die niet eens smelt…………
Een paar uur later sluit hij weer aan, hij kon het toch niet missen!
Als de kinderen van de dansmariekes aankomen sneeuwt het nog steeds; het is ijzig koud en die meisjes staan in hun korte rokjes en dunne pakjes………….ach, hoeveel zouden er verkouden zijn geworden? De overdracht van de ene klas naar de andere die het monument verzorgen is traditie en een traditie laat je niet lopen! Grote klasse wat deze kinderen ons brachten.
Jan Morsink mocht hier de bloemen leggen; hij was in de voorbereiding mijn historisch geweten, dus meer dan verdiend.
Verder gaat het naar Gelselaar; het dorpje is net een enclave in Nederland, een enclave met eigen bestuur en regels. Zonder ook maar iemand van de gemeentelijke diensten in te lichten zorgen zij voor de bekende chaos die zich toen tijdens de oorlog ook voordeed.  We staan geparkeerd in het dorp en blokkeren alle straten en wegen; warme soep en een broodje gaan er prima in.
Door naar Diepenheim; Evert Bouwmeester regelt het parkeren aldaar, de chaos is er minder. Ook hier iets warms, de stemming is opperbest. De fluitjes van onze eigen motorrijders klinken weer en we gaan weer verder. Via Hengevelde komen we bij Bentelo bij het monument voor gevallen vliegeniers. Ik vraag Bas Dijkstra, de jongste aanwezige deelnemer, of hij de bloemen wil leggen. Hij fluistert tegen zijn pa dat hij bang is dat persfoto’s zullen verraden dat hij vandaag niet ziek was en op school was weggebleven……………….. Ik roep hem toe dat hij daarvoor geen angst hoefde te hebben, het hagelde en er stond een koude oosten wind, welke fotograaf waagt zich dan buiten? Wij rijden door het centrum van Delden en kondigen ons verblijf in het dorp aan met veel motorgebrom en ratelende tracks. De bewoners zwaaien enthousiast zoals ze dat de hele week al deden en nog tot ons vertrek op 9 april zullen blijven doen! Wat een gastvrijheid……..
Het bivak staat nu knettervol op alle beschikbare weides; een fenomenaal plaatje. Vanavond eten we met zijn allen in Restaurant ’t Hoogspel, min of meer in het midden van de bivak terreinen gelegen. Er is live muziek van een dames zanggroep, Nico Buis bedankt de organisatie tot zover en de burgervader  van de Gemeente Hof van Twente spreekt ons onverwacht toe……….een prachtig einde van een geweldige dag. Einde? Nee hoor, in de Hollywood Canteen is het vol, erg vol. De koffie is vervangen door allerlei drankjes, de biertap draait op volle toeren, de bemanning is steeds weer dezelfde en altijd maar hun lach, hun lach van voldoening en plezier. Auke Dijkstra geniet ook van zijn tankrit en staat met een drankje in zijn hand: “Wil je ook een Jagdpanzer?”. Ik knik instemmend en neem een eerst slok; mijn huig, slokdarm en maagingang geven nu nog een ingebrand gevoel, wat een bocht en hij drinkt het als cola…………….?? Ik stap snel over op kuiernat en na twaalven voel ik de natte drab op de weide niet meer in mijn schoenen……………….

« Laatst bewerkt op: april 02, 2013, 16:51:04 pm door Rob N »
ga weer fff verder
 :koffie:


Dodge WC 60
Dodge WC 1 (halverwege)
Welding Hobart 400 on a trailer
Wooden Ben Hur

Offline beervanvermeer

  • KTR
  • Sergeant major
  • *
  • Berichten: 81
Re: The Final Push
« Reactie #1 Gepost op: maart 29, 2013, 20:16:16 pm »
Prachtig Rob,Toen en Nu. Ik hoop dat je nog ff doorgaat,goede Paasdagen.

Jaap

Offline Wim van Snippenberg

  • KTR
  • First Lieutenant
  • *
  • Berichten: 397
  • 41Jeepers. Mede-oprichter KTR.
Re: The Final Push
« Reactie #2 Gepost op: maart 29, 2013, 21:12:56 pm »
Rob,
met belangstelling lees ik jouw informatie over het begin van het einde. Zelf ben ik erg geïnteresseerd in de maand april, als de Royal Canadian Dragoons oprukken vanuit de Achterhoek naar Noord Nederland.

m.v.g.
Wim
Willys MB, Slat Grill, I06I28, december 1941;
British 10 cwt GS-trailer No. 1 1943;
British 10 cwt Mortar ammunition trailer 1944;
British Airborne trailer MKI;
Willys Overland Stake Bed 1956;

BSA charging set 1943;
British Wireless Set No. 19 MkIII.

Offline Rob N

  • KTR
  • Brigadier General
  • *
  • Berichten: 2.009
  • Rob N te Meeuwen
Re: The Final Push
« Reactie #3 Gepost op: maart 30, 2013, 21:54:19 pm »
Even voor alle duidelijkheid
Autocar schrijft de stukjes en ik zet ze op het forum

Sorry voor de verwarring  :'(
ga weer fff verder
 :koffie:


Dodge WC 60
Dodge WC 1 (halverwege)
Welding Hobart 400 on a trailer
Wooden Ben Hur

Offline Rob N

  • KTR
  • Brigadier General
  • *
  • Berichten: 2.009
  • Rob N te Meeuwen
Re: The Final Push
« Reactie #4 Gepost op: april 02, 2013, 16:51:34 pm »
Maandag 2 april 1945:
De gevechten in om rond Enschede en het verdere gebied tussen Zutphen en Delden gaan ook deze dag door; er vallen veel slachtoffers aan beide kanten, de Canadezen maken heel veel Duitsers  gevangen. De opmars geeft niet veel nieuw gewonnen terrein prijs; kapotte bruggen  en slechte zandwegen zijn nog steeds een vertragende factor.
In Ruurlo vestigen twee regimenten van de Canadese 4e Pantserdivisie, het Lake Superior Regiment en het Lincoln & Welland Regiment, hun hoofdkwartier. Vele tanks en pantservoertuigen worden samengetrokken rond de gemeente. Zij hebben zojuist de opdracht gekregen om bij Delden het Kanaal over te steken en door te stoten naar de stad Almelo………..

Vrijdag 2 april 2010:
Het is vandaag Goede Vrijdag en het lijkt erop dat op deze voor onze deelnemers vrije dag alle Deldenaren ons bivak willen bezoeken. Het weer knapt op, de temperatuur bereikt hoogtes die we de laatste weken niet hebben gezien, de zon schijnt overvloedig, deelnemers en het publiek zijn in opperbeste stemming. Het terras bij de Hollywood Canteen zit vol; vele bezoekers eten en drinken er iets en praten met deelnemers en organisatoren. Het verkoopteam maakt overuren…………..
De klei die tot een natte prut was verworden droogt een beetje op; een gespecialiseerd bedrijf brengt voor alle weides rijplaten, ze worden neergelegd bij de ingangen en voorkomen dat we kilo’s modder de wegen oprijden.
Graaf Schimmelpenninck komt even langs; hij is verbaasd over zo een groot en omvangrijk bivak en de publieke belangstelling uit “zijn” Landgoed waarvan hij Rentmeester is. Tevredenheid achterlatend vertrekt hij weer; nog geen 5 minuten later komt zijn Hoofd Boswachter. Deze is wat kritischer en ziet met lede ogen aan hoe de Twickelerlaan helemaal vol staat met geparkeerde auto’s van bezoekers; in zijn bermen…………..
Hij wil dat wij rood / witte linten spannen om zo de parkeermogelijkheden af te sluiten; ik wijs hem op het niet-historisch karakter van de linten, maar hij laat zich niet vermurwen. We spannen de linten; 24 uur later zijn deze al weer weg door de wind en de automobilisten die ze gewoon weg trekken, oprollen en weggooien……………
Op deze prachtige dag gaan twee vliegtuigen landen op Porter Field; een Piper Cub met Robbie Senechal als piloot, en een grotere Stinson L5 van Remco Seiben, met hemzelf achter de stuur knuppel.
Eerst komt de burgemeester samen met RAF veteraan Porter nog het vliegveld openen; de heer Porter was in 1945 ingedeeld bij de RAF 5439th Wireless Mobile Signal Unit en was verantwoordelijk voor de oprichting en ingebruikname van zendmasten. Hij leerde in Delden een leuke Hollandse kennen, waarmee hij in 1949 trouwde. Nog steeds wonen zij samen gelukkig in de plaats die hij op zijn manier hielp bevrijden.
Rinco en Margreth Roos haalden de heer Porter thuis af in hun voor dat doel zeer originele WW2 voertuig ; met vrouw en zoon en een bloemetje van KTR allemaal in de Hollywood Canteen voor een korte toespraak. Vervolgens naar buiten voor de officiële ingebruikname van Porter Field. Pipes & Drums spelen een paar melodieën; expres zo gedaan, omdat tijdens zijn verblijf in Delden een zelfde   P & D sectie naast hun tenten werd ondergebracht en die Schotten iedere dag aan het oefenen waren………………..ze konden die doedelzakken niet meer horen!
Een in de haast gemaakt bord op standaard, vakkundig in elkaar geschroefd door Rob Nieuwpoort, dient als markering bij de opening. Na het evenement werd het bord gestolen, voordat het een definitieve plaats werd toegewezen.
De telefoon gaat; de vliegtuigen landen over tien minuten. Die mededeling gaat als een lopend vuurtje over alle bivakken. Mensen stromen toe en staan op de landingsbaan en in het verlengde ervan; als een haas trommelen we mensen van de organisatie op en gaan we de toeschouwers achter de hagen en hekken terug zetten. De lukt redelijk, alhoewel er altijd enkelen zijn, toeschouwers en geen deelnemers (!!), die weer onder de struiken door tijgeren en zo op hun buik bij de startbaan liggen………..
Fotografen vechten om een goede positie; het uur U is geslagen.
Als eerste landt de Piper van Robbie Senechal; zonder enig probleem zet hij het toestel aan de grond en rolt uit naar de beukenhaag die een soort van natuurlijke grens vormt van de baan. Eenmaal aan het einde van de baan aangekomen, draait de piloot het toestel naar een parkeerplek. De rubberen banden zakken diep in de zachte grasbodem………oepps, dus toch slechter dan verwacht?
Nadat de motor tot stilstand was gekomen, klonk er een spontaan applaus. 65 Jaar nadat er soortgelijke RAF verkenners  waren geland is er weer een vliegtuig binnengekomen; maanden van voorbereiding en aanvragen van vergunningen staan daar nu te pronken…………..ik krijg een brok in de keel.
5 Minuten later komt de veel grotere Stinson van Remco aan gevlogen; poeh, die kist is eigenlijk best groot in vergelijk met de Piper, als dat maar goed gaat.
De piloot maakt een rondje boven het veld om de aanvliegroute en bomenhoogte te bekijken; dan draait hij het toestel in een scherpe bocht en zet de landing in. Mijn hart bonst als het toestel de grond raakt en met grote snelheid op de beukenhaag afkomt. Het remmen gaat gelukkig sneller dan ik verwachtte en het toestel staat keurig ruim voor de beukenhaag stil. Alhoewel………de laatste twee meters zet de piloot de voet op de rem en met een mooie duik gaat de propeller het gras in en zien we live een nose stand tot stand komen.
Ik baal als een stekker; zie al driftig rennende inspecteurs van de Rijksluchtvaartdienst rond het toestel en vragenlijsten die ik als vergunningaanvrager moet invullen  en ondertekenen…………..
Plots komen er fotografen en cameraploegen van RTV Oost; ze hadden elkaar telefonisch op de hoogte gebracht. Voor ons evenement hadden ze weinig interesse, maar dit, dit wilden ze niet missen….
Ietwat pissig maakte ik hen duidelijk dat zij ook met perskaart niet op de landingsbaan mochten komen.
Na overleg door de piloot met de RLD mocht het toestel weer in rijstand worden gezet, hetgeen geschiedde binnen een uur. Zo kwam aan een prachtige dag een enerverend slot, een gebeurtenis die ons nog lang zal heugen……….

Dinsdag 3 april 1945:
Terwijl in de stad Enschede de Engelsen nog op verschillende plaatsen slag leverden met den vijand, trokken collega’s om de stad heen en gingen op weg naar hun volgend doel, Oldenzaal.
De Bevrijding van Hengelo verliep eigenlijk veel soepeler dan die van Enschede; gelukkig maar, de stad was eerder in de oorlog regelmatig doelwit van geallieerde bombardementen en lag grotendeels in puin. Onafgebroken reden nu Jeeps, vrachtwagens, tanks en bren-carriers de stad binnen, de bevolking barstte in vreugde uit voor de herkregen vrijheid.
Nog diezelfde avond bevrijdden Engelse en Canadese troepen Borne; er werd slechts licht gevochten. In een nachtelijke aanval met storm- en roeibootjes bereikten Canadezen in Delden bij de Torendijk de andere kant; de Bevrijding van Delden kwam op gang. Links en rechts bleven er echter verzetshaarden van de Duitsers actief, hier in Twente was de strijd nog niet gestreden.
Een Sherman tank nam een “snelle” route om een aanval op een Duitse verzetsstelling te kunnen  uitvoeren, maar zakte door de houten brug en verdween bijna helemaal onder het water van de Berkel. De bemanning kon er uit klimmen met een nat pak; de boordschutter zat beklemd en voelde langzaam de modder en het water van het riviertje naar zijn lippen stijgen. De overige bemanningsleden kregen hem na een half uur eruit; een boer wonend bij de brug gaf hen warme koffie……….
In 2007 tijdens het KTR Jubileum legde Jorrit Volkers hier een botenbrug aan!

Zaterdag 3 april 2010:
Het weer is weer eens omgeslagen; het is bewolkt, er staat een koude wind en er is regen opgegeven. Manfred Wirtz is vandaag de leider van de colonne en verantwoordelijk voor een goed verloop. Hij rijdt voor op de fiets, tenminste, als we de film van Nico Buis mogen geloven…………
Er staat een prachtige Bevrijdingsrit op het programma; alles dat kan rijden, incl. rupsvoertuigen, rijdt mee. Carel ten Horn Jr. en zijn broer zijn speciaal met hun Autocar en Ford Greyhound rijdend overgekomen uit Brabant om mee te doen.
Na het gebruikelijke ontbijt gaan we op pad; de route voert ons door de bossen en langs beken van het schitterende Landgoed Twickel. Een geweldig gezicht, om Sherman en Stuart tanks zich door de nauwe bospaden te zien murwen; we rijden langs de boerderij van Hennie Egberink in Azelo. De weg is helemaal versierd, er staan veel schoolkinderen met hun ouders in de koude ons toe te zwaaien met kleine Nederlandse of Oranje vlaggetjes. Ik rij met de Weasel ergens achter de andere rupsvoertuigen, ijsmuts op voor een keer, het is open rijdend best fris…………
We trekken door naar de Vloedbelt, een monument in Zenderen ter nagedachtenis van omgekomen vliegtuigbemanningen en verzetshelden. De schoonvader van Manfred heeft zich al jaren ingespannen om dit monument geplaatst te krijgen en hij organiseert ieder jaar en Herdenkingsplechtigheid; grote klasse! De voertuigen worden mooi opgesteld, zodat het aanwezig publiek kan genieten. De plechtigheid is ingetogen maar mooi, zo ook de begeleidende muziek.
Na deze plechtigheid rijden we onder begeleiding van onze verkeersregelaars en de Politie van Borne naar het dorpje Hertme. Onderweg heeft Manfred bij zijn zwager een stop ingelast om koffie met krentenwegge te nuttigen. Mijn GSM gaat; het is Cornelis Koopman die mij vertelt dat beide piloten weg willen op stel en sprong, omdat zij vrezen voor een verdere verslechtering van de startbaan door de overvloedige regenval die is opgegeven. Ze zouden dan wel eens een week vast kunnen zitten……..
Ook meldt Cornelis dat het hele bivak zwart ziet van de mensen en dat de piloten het “maar proberen”. Mijn koffie en krentenwegge smaken ineens niet meer; ik smeek Cornelis bijna om de gehele lengte en breedte van de startbaan leeg te vegen en het publiek zo ver mogelijk weg te houden…………
De Piper gaat het als eerste proberen; lukt het om weg te komen, dan seint hij per GSM de andere piloot in wat zijn ervaringen waren en of het de Stinson ook zou moeten lukken……
Ik vind het allemaal niks en ben dolgelukkig als Cornelis mij na een half uur meldt dat het allemaal net ging!
In Hertme aangekomen wordt de inwendige mens weer verzorgd, gastvrij verzorgd. Er is muziek, de straten in het dorp zijn allemaal versierd, de sfeer is opperbest. Na een uur gaan we voor een parade door Borne verder op pad. De honderden mensen langs de route staan zichtbaar te kleumen van de kou, maar het is en blijft een indrukwekkende colonne, dus blijven zij allen staan. In het centrum van Borne ziet het zwart van de mensen; het is zaterdagmiddag, de winkels zijn gewoon open en wij paraderen met tanks en al door de winkelstraat / voetgangerszone. Applaus is ons deel. De Gemeente heeft ons uitgenodigd voor een warme lunch op hun hoofdkwartier; buiten begint het te regen, de muziekensembles gaan naar binnen. Regen gaat nu over in gieten om vervolgens te eindigen in een complete wolkbreuk. Borne is ineens leeg……………..geen sterveling meer te zien. Wij besluiten af te wachten tot de bui is overgetrokken om vervolgens in colonne terug te rijden naar ons bivak in Delden.
De fluitjes klinken, teken dat we moeten opstarten. Tanks, halftracks, brencarriers en Weasels “kruipen” achter mijn doorweekte Weasel, er staat gewoon water op de vloerpan. Ik mag voorop, omdat ik de weg weet naar het bivak, de Politie is met de noorderzon, uuhhh, noorder wolkbreuk verdwenen…………….
Het zou een fantastisch stukje rijden worden………….net buiten Borne gaan we de 5 km lange Bornsestraat op. Deze weg kent geen middenstroken, wel twee rode fietspaden aan weerszijden. De weg is donker, van zich al, hij voert door een soort van oerbos waar geen zonnestraal doorkomt. Het druilerige weer maakt het allemaal nog somberder. Alle voertuigen, incl. de rupsen hebben hun lichten aangezet, ik rij voorop over het viaduct van de A35 en zie dat weg voor mij tot Delden helemaal leeg is; geen auto, geen fietser, geen voetgangers………….het lijkt wel of ze de weg voor ons hebben afgesloten. Ik rij 22/25 mijl en hoor het zo typische geratel van de Weaseltracks, achter mij overstemmen de tracks van de tanks en hun motoren, alsmede het geluid van de andere rupsvoertuigen, mijn eigen Weaselgeluiden. Het staccato weerkaatst tegen het dichte bomendak boven de weg, ik rij in het midden, er is immers geen verkeer en geniet, ik geniet intens van het geluid, de vreemde stilte op de weg, het succesvol verlopen defilé, maar bovenal van de gedachte dat het zo toen ook moet zijn geweest……………..
In een bocht bij het bivak op 200 meter te rijden komen ineens links en rechts vele toeschouwers aanrennen om te kijken; zij hebben ons natuurlijk gehoord, dat geluid van tracks dat zo vaak in oorlogsfilms treffend wordt weergegeven. Alle voertuigen zoeken hun eigen plek op de verschillende weides weer op en worden geparkeerd……………ik weet het nu zeker, dit moet nog een keer op deze weg, maar dan met een paar duizend man publiek in de berm!!!!!
’s Avonds genieten we in de Hollywood Canteen; knettervol is het er, de tent barst uit zijn voegen. Het optreden van de dames van Déjà Vu verhoogt de stemming; iedereen staat nu in WW2 outfit, ook burgerkleding uit die periode is rondom te zien. Dit is een stimulans om……………..

Woensdag 4 april 1945:
In alle vroegte rijden Canadese tanks de Stad Delden binnen: Delden was door de vestiging van verschillende stafafdelingen van het Reichskommissariat van gouverneur Seyss-Inquart een belangrijke plaats geworden en werd zwaar bewaakt / verdedigd. Kasteel Twickel werd door Seyss-Inquart uitgekozen als “springplank” vanuit het westen van Nederland naar Duitsland voor het geval dat de geallieerden zouden landen aan de Noordzee stranden. Hoe anders zou het lopen………
Zijn schoonzoon was een fanatiek SS’er en woonde met vrouw en dochter in het Kasteel toen de geallieerden “aan de deur klopten”. Hij schoot zijn dochter dood, pleegde zelfmoord en liet een briefje achter waarin hij opdracht gaf aan zijn adjudant om zijn vrouw te vermoorden. Diezelfde adjudant liet dat na, de vrouw leefde na de oorlog in het Kasteel verder als “gast” van de teruggekeerde eigenaren, maar kon de pesterijen op straat en de weerstand tegen haar verblijf niet langer volhouden en vertrok naar München.
Seyss-Inquart was reeds Duitsland in gevlucht en werd later door de Britten bij Bremen gevangen genomen en overgeleverd aan de Canadezen in Delden. Daar werd hij vastgezet en verhoord in de markante Watertoren van Stad Delden. Jan Morsink heeft als klein ventje aan de hand van zijn vader een keer langs de tent gelopen waar de schurk werd gevangen gehouden.
Voordat de Canadezen de stad konden binnentrekken moesten zij het Kanaal oversteken; alles werd ingezet, rubber bootjes, stormbootjes etc., de genie legde rookgordijnen aan en scheen met zoeklichten naar de stellingen van de Duitsers om hen te verblinden, zo de dagboeken van enkele Canadese soldaten. De oversteek werd een nachtmerrie, de weerstand was groot. Het ging van boerderij naar boerderij, van huis naar huis, de gevechten duurden meer dan 24 uur. De genisten van het Lake Superior Regiment legden al 24 later een noodbrug over het kanaal, zodat de hoofdmacht van het Canadese Leger met al zijn troepen en voertuigen konden verder trekken richting Almelo.
In Bornerbroek, op 200 meter afstand van het bivak van het KTR Oranjeweekend, blazen de Duitsers de laatste V1 lanceerinrichting op; de stukken staal vliegen in de rondte en treffen een boom en het woonhuis van aannemer Platenkamp. De betonnen poeren waarop de lanceerinrichting rustte blijven in takt en zij nog steeds zichtbaar. Het stuk staal dat de woning trof hangt nu als “trofee” aan de muur van de garage. Het stuk in de boom is nog heden te dage zichtbaar. De strijd duurt lang, te lang vinden sommigen soldaten, te meer daar zij vernamen dat de hoofdmacht van 30th Corps met de Amerikanen het Roergebied nu in zijn geheel hebben omsingeld. Wanneer geven ze zich nu eens over?was een veel gestelde vraag. Het zou nog bijna een maand duren voor het zover was en hoeveel slachtoffers zouden er niet vallen juist in die laatste maand????

Zondag 4 april 2010:
Het is 8 uur en de 17 jarige leerling trompettist van de Harmonie uit Delden speelt zoals iedere (!!) morgen zijn reveille bij elke bivakweide. Ook nu op onze 1e Paasdag. Sommige deelnemers schelden hem de huid vol, anderen vinden het juist aangenaam en waarderen zijn vroege inzet. Soms zijn de tonen vals; later vertelde hij mij, dat hij ieder morgen om 04.30 uur zijn krantenwijk ging doen op de fiets en aansluitend kwam blazen, voordat hij naar school ging. Door de kou had hij wel eens stijve lippen (kan dus ook bij mannen) met als gevolg dat het bespelen van zijn trompet niet altijd even vlekkeloos verliep. Maar hij heeft het wel volgehouden tot de laatste dag!
Het gaat er relaxed aan toe op het bivak; ontbijtjes worden gemaakt met gratis brood, eieren en spek uit de Hollywood Canteen, anderen eten daar met die overheerlijke koffie die de hele dag vers lijkt te zijn…………..
Peter Seliger, Wim Knoef en ik gaan vroeg op pad met de Dodge; we moeten vuilniszakken van door de Gemeente geplaatste stop- en parkeerverbodsborden verwijderen, zodat de route vrij blijft voor het defilé van deze middag. Verder de nodige dranghekken plaatsen, de GMC van Hennie Egberink omtoveren tot tribunewagen en de geluidsinstallatie plaatsen. Door de slechte weersvooruitzichten, ja toe maar, een paar buitjes kunnen er nog wel bij, ontvangen wij de gasten vandaag in Hotel De Zwaan. De Burgemeester van de Gemeente Hof van Twente zal er weer zijn, die man lijkt wel een deelnemer geworden, de Militair Attachee van de Ambassade van het Verenigd Koninkrijk en wellicht de Ambassadeur van Canada, plus de nodige locale notabelen.
Ik heb Bauke Schuurman gevraagd als gastheer te fungeren; ik heb geen tijd, want het defilé staat weer op mijn conto vandaag. Bauke is geknipt voor deze functie, spreekt Nederlands, Twents, Fries en een beetje Engels ( J ), kan iets vertellen over de aan het gezelschap voorbijtrekkende voertuigen en heeft met een petje op best een goed voorkomen……….de dames in het gezelschap zouden mij later lovende woorden over de man toespelen.
Alvorens het defilé begint, rijden we een korte Bevrijdingsrit door de dorpen in het buitengebied van Delden, het buitengebied waar tijdens de oorlogshandelingen zo fel werd gevochten. De fluitjes klinken weer op het bivak, de diverse KTR motorrijders met o.a. Björk Breukers, Gerrit Abbink en Frank de Rek geven weer aan dat we gaan vertrekken. Voor hen wordt het ook een routineklus inmiddels……..
Door Azelo, Wiene, Deldenerbroek en Deldeneresch rijdend verzorgen wij diverse bloemleggingen bij monumenten van slachtoffers van die grauwe oorlogstijd; het weer speelt wat de historie betreft weer eens mee. De Roadblock die wij in gedachten hadden op de grondopslag van Hennie Egberink moeten wij te elfder ure cancellen; de grond is daar zo nat en met water verzadigd, dat zelfs een moderne shovel er in vast liep. Jammer, maar het is niet anders…….
In Hotel Het Wapen van Delden drinken wij gezamenlijk koffie en eten een heerlijk broodje; een klein gezelschap gaat onder mijn leiding naar de Algemene Begraafplaats van Delden, een paar kilometer verderop; we leggen er bloemen tijdens een korte plechtigheid bij de graven van 7 omgekomen vliegers uit Nieuw Zeeland, Canada en Groot Brittannië.
De laatste plechtigheid vindt plaats bij de Torendijk aan het Twentekanaal; hier staken de Canadezen over in gammele bootjes en zetten de Bevrijding van Stad Delden in gang. 11 Soldaten van Canadese afkomst en 25 Duitsers verloren hier het leven.
Terugkerend naar het bivak besluiten Teun Hemelman en Cornelis Koopman alle voertuigen niet naar hun bivakken te laten rijden, maar direct op te stellen voor het vertrek van het later te rijden defilé op de nog lege weide die is bestemd voor de groep van Jorrit Volkers. Een prima idee, dat spaart een boel werk, de Twickelerlaan en de Bornsestraat staan helemaal vol met voertuigen van kijkers en wij kunnen daar met geen mogelijkheid door………. De telefoon gaat, Cornelis heeft de familie Speksnijder aan de telefoon; zij hebben ook de nodige wolkbreuken over zich heen gehad toen zij uit het westen met hun zoeklicht onderweg waren naar Delden en wilden wel eens weten waar ze moesten gaan staan……………natuurlijk waren die pissig van zo een verregende dag, later kwamen de lach en enthousiasme weer terug bij de mannen.
Het defilé door het centrum van Delden is prachtig; de straten staan vol mensen, ouderen die volop vertellen aan hun kleinkinderen dat zij dit allemaal hebben meegemaakt… hier doen we het toch voor? Een WW2 Piper Cup vliegt een paar keer over de hoofdstraat en dropt zijn Poppies. Op de Cramersweide aan het einde van de defileerroute worden alle voertuigen voor een static show opgesteld; Radar is onze “verkeersagent” en zorgt professioneel dat alles goed verloopt. De eigenaar van het tegenover de weide gelegen Hotel De Zwaan (hier zaten in de oorlog de Duitsers, later de Canadezen) reikt een op een veldkeuken gemaakte erwtensoep uit en geeft ons allen een broodje. Net als ik mij in de mêlee van mensen een weg baan om als een van de laatste van deze dis te gaan genieten gaan de hemelpoorten weer open………….. Ik sta met nog twee anderen en de hoteleigenaar onder een parapluie die de grootte heeft van het zonneschermpje van mijn kleindochter en word drijfnat van de nu horizontaal over de weide gaande pijpenstelen. Ik kijk achterom en zie dat de gehele hoofdstraat leeg is, geen mens meer te zien, voertuigen schieten links en rechts terug naar het bivak…………een Sherman met een natte Roy Aalderson en een bren carrier vol deelnemers uit Stadskanaal (!) maken zich vol gas uit de voeten gaan onder de tunnel door die Landgoed Twickel met Delden verbindt; oepps, deze weg loopt dood bij een groot hek dat op slot zit, hier is autoverkeer streng verboden, er staat bijna doodstraf op. Laat staan met rupsen voorbij rijden aan het Kasteel……………ik hoop het beste er maar van en nuttig mijn soep terwijl de regen mijn nek wast, hetgeen geen overbodige luxe was die dag.

Donderdag 5 april 1945:

Nadat de Canadezen Delden hadden ingenomen en de stad en omgeving van Duitsers hadden gezuiverd, volgde de opmars naar Almelo. Na felle gevechten bij Wiene zien de Canadezen kans een bruggenhoofd te slaan en snel middels een baileybrug met de hoofdmacht het Twentekanaal over te trekken. Vergeleken met de geallieerde operaties in en rond Enschede en Hengelo ging het er bij de Bevrijding van Almelo heel wat heftiger aan toe. Het duurde meer dan twee dagen voordat het sterke Duitse verzet was gebroken; de verdedigers waren vast besloten door gebruikmaking van de natuurlijke barrières van de kanalen hun terugtocht zo lang mogelijk uit te stellen. Fallschirmjäger en een contingent Feldgendarmerie voegden zich bij de overgebleven Wehrmacht- en Luftwaffe-onderdelen en verdedigden zich fanatiek. Ze bezetten strategische punten in de stad, bliezen bruggen op en troffen voorbereidingen om fabrieken met voorraden in brand te steken, terwijl de Almeloërs angstig thuis schuilden voor het dreigende onheil.
De Duitse verdediging concentreerde zich in het centrum van de stad bij het Marktplein en in de parken van  het Noorderkwartier. De dag ervoor hadden zij al een regen van granaten uit Engelse 25 ponders over zich heen gekregen, 25 ponders die stonden opgesteld op de weide van een boerderij aan het Tusveld in Bornerbroek; de artilleristen konden niet vermoeden dat daar in 2013  het KTR Oranjeweekend zou worden gehouden?!
De Canadezen kwamen de stad binnen via de spoorlijn vanaf De Riet. Bewoners hadden hun Bevrijders gewezen op geblokkeerde wegen en opgeblazen bruggen. De aanvalsspits, een Sherman van het Canadese Lake Superior Regiment onder bevelvoering van Luitenant Black, reed als eerste de stad binnen, al snel gevolgd door andere pantservoertuigen uit de richting van Bornerbroek. Burgers waagden zich dolblij op straat en vierden uitgelaten hun Bevrijding. De eerste Duitse gevangenen werden opgebracht, zij waren verrast door de binnenkomst van de Canadezen via de spoorlijn, maar daar zou spoedig verandering in komen.
Zodra de Canadezen het centrum binnentrokken ontstonden er zware gevechten bij het Waaggebouw en de Bakkersschool; ook de omgevingen van de Vriezebrug en de gasfabriek werden toneel van twee elkaar sterk bestrijdende krijgsmachten. Er vielen aan weerszijden veel doden, meer en meer Duitsers gaven zich over……….gebouwen lagen in puin, materieel ging verloren, burgers zaten angstig in schuilkelders.
De Canadezen besloten in de nacht de opmars te staken en de volgende dag op te trekken naar dat andere verdedigingspunt, het Noorderkwartier. Toen de tanks van de Argyll Sutherland Highlanders over de ’s nachts geslagen noodbrug het noorden van de stad introkken zagen zij achter zich een rode gloed, de stad stond op vele locaties in brand. Gelukkig bleek bij binnenkomst in de parken dat de Duitsers zich in de nachtelijke uren hadden teruggetrokken en zich hadden gehergroepeerd in de buurt van Vriezenveen. Het “cat en maus” spelletje ging nog steeds maar door………………
Ook de opmars ging die dag “gewoon” verder; tanks en infanterie, gevolgd door enorme colonnes voertuigen en manschappen, die volgden op veilige afstand, gingen gestaag noordwaarts. De “Mannitoba Dragoons” bereikten in de loop van de dag al Vriezenveen…………….   

Maandag 5 april 2010:
Het is Tweede Paasdag, het zonnetje schijnt en het weer dat ons verblijf en activiteiten zo heeft beïnvloed schijnt vandaag goed te blijven, dat wil zeggen wel koud, maar in ieder geval droog.
Al vroeg staan er weer kijkers bij de ingang van de bivakken, ik ga ze al herkennen. Wat drijft hen toch steeds om naar die zelfde locatie te komen? Zijn ze de geraniums thuis zat of vinden ze dit gewoon een geweldige gebeurtenis? Ik hou het op het laatste, een keer je zelf kietelen mag best!
Tevreden stel ik vast dat de herstelwerkzaamheden van de vorige dag aan mijn tent door Bauke en Jan Bruinewoud mij ongeschonden de nacht hebben doorgebracht; eigenlijk moet ik schrijven, hij stond zo slecht opgezet, dat de eerste de beste legercommandant mij voor een strafkolonie had weggestuurd. Vandaag gaan wij op pad naar het dorp Hoge Hexel voor een bijzonder evenement, maar alvorens daar aan te komen brengen wij een bezoek aan de Begraafplaats in Bornerbroek voor een plechtigheid aldaar.
Het aankondigen van het opstellen voor vertrek en het vertrek zelf gaan nu als de gewoonste zaak van de wereld; iedereen weet nu hoe het werkt en alles gaat op rolletjes. Was het 65 jaar geleden niet precies zo? Ging alles niet routine matig? Bij het vertrek worden we uitgezwaaid door vele honderden bezoekers die vooral op Tweede Paasdag ons bivak bezoeken. In de evaluatie later zouden we elkaar voorhouden, dat we op deze dag beter het bivak vol hadden kunnen houden met voertuigen en geen rit hadden kunnen rijden. Maarrrrrrrrr, het enthousiasme en de moeite die de organisatoren zich in Hoge Hexel getroostten was zo groot, dat we eigenlijk geen NEE konden zeggen.
We gaan op pad door het buitengebied van Delden en koersen op Bornerbroek af; hier wonen relatief veel KTR leden en het dorp is thuisbasis van het Oranjeweekend. De gemeenschap is hecht en de cultuur Twents, hetgeen inhoudt, dat als er een colonne voertuigen langs komt voor een plechtigheid op de begraafplaats iedereen in het dorp dan ook aanwezig is. Bij het binnenrijden van het dorp herken ik vele gezichten, de kinderen en kleinkinderen van Jan Schabbink, Joop van Rijn, ene “De Gier” en velen van de bakker tot de patatboer……..ja, ik ben er al redelijk thuis.
De plechtigheid op de begraafplaats bij de grafzerken van omgekomen geallieerde vliegers is indrukwekkend; schoolkinderen dragen een gedicht voor………….je ziet aan hun oogjes dat ze eigenlijk niet ten volle beseffen waarover het gaat! En misschien is dat maar goed ook, die zielswonden worden gedragen door hun grootouders, grootouders die verscholen zaten in hun kelders, die piloten hielpen bij het onderduiken, grootouders die eten gaven aan westerlingen die van de honger (bijna) omkwamen, grootouders die verzet pleegden en daardoor familieleden verloren, ja dat zijn eigenlijk de helden van deze minuut. En er staan er veel van, sommigen met grijs-grauwe gezichten van emotie en koude…………..een passende ambiance zonder dat ze het zelf weten.
We gaan weer verder en rijden om Almelo heen naar Hoge Hexel.
In Hoge Hexel wordt ieder jaar “Hexel on Wheels” georganiseerd, het evenement trekt steeds bijna 10.000 bezoekers. Dit jaar staat het evenement in het kader van de Bevrijding! Wij komen aan bij de arena, een soort van grote trekker-trek baan waarover tal van voertuigen die dag aan het publiek zullen worden gepresenteerd. Bij onze binnenkomst worden we op overdadige wijze, ik voelde mijzelf even Bevrijder, welkom geheten door de bevlogen organisator. De Canadese, Engelse en Nederlandse volksliederen worden gespeld, je kunt een speld horen vallen, ook in de zachte grond van de arena! Klasse dat al die jongenlui zo opgaan in deze plechtigheid en respect tonen voor de volksliederen!
Na een rondje met alle voertuigen over, of is het door?, de arena te hebben gereden en de voertuigen aan het publiek zijn voorgesteld, rijden we door het dorp (van niks, zo klein) naar het locale Kultuurhuus. Super georganiseerd, zoals de rest van deze dag, krijgen we een lunch aangeboden, de warmte doet ons goed, ondanks de schijnende zon.
Kapitein Lancker deed dienst in het Nederlands Leger toen hij in 1940 werd gevangen genomen en afgevoerd naar Duitsland. Bij terugkeer, een paar maanden later, bezwoer hij hen, onze bezetters, te gaan bestrijden als verzetsman, en zo geschiedde. Hij gaf leiding een aan regionale verzetsgroep, werd verraden en er werd naar hem gezocht. Net buiten Hoge Hexel is hij op de vlucht doodgeschoten; zijn onderduikadres bestaat nog en de zoon van de eigenaar die Lancker hielp onderduiken zou ons die dag een verhaal vertellen over hetgeen zich in de oorlog afspeelde.
De oude man begon zijn verhaal; het duurde even voordat hij al zijn papiertjes in de juiste volgorde had liggen. Regelmatig moest hij even iets vragen aan zijn begeleidende dochter; de tijd ging verder, hij “sprak” al een half uur……………..klokslag twee uur zou een Piper Cub over komen bij de plechtigheid bij het monument van Lancker en poppies uitwerpen die schoolkinderen mochten oprapen in het weiland……….ik word ongeduldig, eigenlijk ben ik dat al van nature, een van mijn vele slechte eigenschappen, en ik vraag zijn dochter hoe lang het nog duurt. “Pa is niet zo snel meer, reken nog maar op een klien half uurtje””……………tja, dat gaat hem dus niet worden! De aandacht van onze aanwezigen is tanende, lees, sommigen zijn al naar buiten gegaan. Ik sta in dubio, of de speech onderbreken en naar buiten gaan om zo snel mogelijk iedereen aan boord te nemen en naar de drop-zone te rijden of de gerespecteerde grijsaard zijn verhaal laten afmaken. Ik besluit weg te gaan; moeilijk, het doet me pijn, ik zeg het de dochter en niet de man zelf omdat ik dat niet helemaal durfde…………..
Zijn dochter toont gelukkig begrip en vraagt mij of “pa” mee mag rijden; als verzoeningsgebaar duid ik op mijn gesloten cabine van de brandweerwagen en duw hem met een zetje op zijn brede kont de Chevy in; hij vindt het helemaal geweldig en is de onderbreking al vergeten. Op de terugweg ben ik hem kwijt en ga zoeken; ik zie niemand meer bij het monument en rij als laatste verder. Hij had een ander voertuig gevonden hoorde ik later, eentje dat hij mooier vond………….. 1-1!
« Laatst bewerkt op: april 07, 2013, 16:18:53 pm door Rob N »
ga weer fff verder
 :koffie:


Dodge WC 60
Dodge WC 1 (halverwege)
Welding Hobart 400 on a trailer
Wooden Ben Hur

Offline paul emondt

  • KTR
  • Captain
  • *
  • Berichten: 404
Re: The Final Push
« Reactie #5 Gepost op: april 03, 2013, 11:36:13 am »
We zijn nog niet ens op de helft van het verhaal, maar nu al is het smullen van de herinneringen. Het geeft de historie weer en hoe de organisator zo een evenement ervaart met al zijn puzelstukjes en emoties.
Dat bedenk je als deelnemer niet je toert dan lekker rond en laat alles als een warm bad over je heen komen.
Het is goed te lezen dat het allemaal niet vanzelf gaat.
Ik neem nogmaals mijn petje af voor de man met het hoedje en natuurlijk het team wat hem ondersteunde.
Zou er in de toekomst nog maals zo een groots evenement in het vat zitten?

Dit is toch eigenlijk niet meer te evenaren of toch? Nee dat bestaat niet. Het is maar goed dat KTR zulke mensen binnen de vereeniging heeft. amen.

Offline Rob N

  • KTR
  • Brigadier General
  • *
  • Berichten: 2.009
  • Rob N te Meeuwen
Re: The Final Push
« Reactie #6 Gepost op: april 06, 2013, 07:16:58 am »
Vrijdag 6 april 1945:
De Mannitoba Dragoons die de uitbraak in Almelo zonder weerstand konden uitvoeren maakten gebruik van de brug bij Vroomshoop en bevrijdden in de loop van de middag al Den Ham. Het verkennen van de bossen bij Besthmen gaf meer problemen; verscholen Duitsers speelden hun laatste troef uit, de Pantzerfaust.  O.a. een Staghound ging verloren.
Op de Stationsweg in Ommen werd een tweede Staghound door een Pantzerfaust geraakt; twee Canadezen kwamen hierbij om.  De Vechtbrug in Ommen werd geobserveerd, maar de gemeente zelf werd nog niet bevrijd……..
Die morgen heerste er grote drukte aan de zuidzijde van de Bentheimerbrug in Coevorden; voor de mannen van het Lake Superior Regiment was de reveille geblazen. De verzetsbeweging had die nacht heimelijk in de stad gepatrouilleerd en vastgesteld, dat de Duitsers waren vertrokken. Major Calqhoun hoorde de verhalen aan en besloot de stad “te nemen” en zich van Duitse verzetshaarden te ontdoen. De bevolking was uiteraard ook hier blij en stroomde de straten in; ze riepen “Tommies”, “Tommies”,  de majoor herstelde de foutieve vaststelling. Hij nam zijn intrek in de voormalig Ortskommandantur.
Snel werd er al ’s avonds een Baileybrug geslagen, zodat ook voertuigen nu het kanaal konden passeren. Al ras trokken de Canadezen verder. Die dezelfde dag werden er nog twee gedode Canadezen, zij waren gesneuveld bij de inname van Coevorden, begraven; de belangstelling was groot!

Dinsdag 6 april 2010:

Vandaag is het een rustdag voor al onze deelnemers, behalve de P/R mannen Jos Wigbold, Engelbert ter Haar en Herman Mennegat, zij leiden schoolklas na schoolklas rond langs voertuigen en tenten, langs tanks en vliegveld. De kinderen zijn onder de indruk en komen van scholen uit de gehele regio. Gesponsorde koetjes repen, chips en pakjes Fristi doen wonderen, ze blijven rustig en luisteren aandachtig. Of kwam dat door de boeiende verhalen van onze vrijwillige medewerkers? Ik denk het haast wel…………….een meisje valt flauw in het grote gecombineerde Fieldhospital van Carrie Harts en van Theo van Vught! Een geamputeerd been met tomaten-ketchup wordt haar fataal………………..
Ze geeft nadat ze is bijgekomen aan, graag later verpleegster te worden!
Veel deelnemers zijn kortstondig naar huis en melden zich woensdag of donderdag voor het vervolg; anderen doen boodschappen in hun Weasel, Jeep of Dodge in het centrum van Delden. Ja, zo had ik dit mij voorgesteld, overal waar je kijkt groene voertuigen…………
Wij gaan met een klein groepje naar het monument aan de Torendijk in Delden voor een plechtigheid bij het monument voor de gevallen Canadezen; wij waren daar al eerder, maar doen het nu dunnetjes over met schoolkinderen. Altijd indrukwekkend als kinderen erbij betrokken worden. Onze komst wordt aangekondigd door  het geratel van de tracks van de bren carrier van Willem Keizer en mijn Weasel.
Een jongetje van een jaar of tien leest een stukje voor, aan de woordkeuze maak ik op, dat hij dit nooit zelf heeft kunnen schrijven. Hij zegt dan ergens halverwege zijn “speech” : “En als ik dan aan Wilders denk, zie ik Hitler voor me”………………………… Oefff, dit past toch niet bij een plechtigheid waar we het herstel van vrede en democratie gedenken?
In de middag komt ook het tweede zoeklicht van de familie Burggraaf binnen; ’s avonds proberen Arie en Rien Speksnijder hun licht even uit. Professioneel wordt de apparatuur in het donker afgesteld en ingeregeld; ze hebben maar een knik nodig om te weten wat de ander bedoelt. De zaak werkt perfect en Arie schijnt omhoog de duisternis in……………….aaiii, hij heeft de staart van een naar Schiphol dalende 7ennogietsertussen7 te pakken. Die laten we maar even schieten en hij richt zijn licht op de boerderij aan de overkant van de Twickelerlaan. De gordijnen zijn er dicht, maar het licht is zo fel en krachtig dat het lijkt alsof het hele gezin klaar staat voor een ouderwetse Röntgenfoto………….. Een fietser die toevallig passeert over de laan en de stralenbundel doorklieft, houdt zijn rechterhand verticaal langs zijn wang en rechteroog; het was ons trompettistje van het reveille, die avond was er voor hem geen muzieknoten lezen meer bij…. Volledig verblind zou hij in bed stappen!

Zaterdag 7 april 1944:
Het logboek van de Canadese Black Watch officier die de opmars naar het noorden meemaakt laat zien dat het deze woensdag rustig is in zijn sector; hij schrijft neer dat het bewolkt is en regent. Hun bataljonshoofdkwartier werd verplaatst naar de omgeving van Holten, de omgeving waar na de oorlog de indrukwekkende Canadese Begraafplaats zou worden aangelegd en hun tijdens o.a. de Operations Plunder, Forrard On, Cannon Shot en Amherst overleden kameraden werden ter aarde besteld.
In Coevorden, een strong-point, werden alle bruggen bewaakt, uit voorzorg tegen mogelijke aanslagen door Duitse verkenners. Een Belgisch S.A.S. – regiment onder leiding van Majoor Blondeel komt de stad in en houdt zich paraat voor verdere diensten.
30th Corps is bij Oldenzaal etc. de Duitse grens overgestoken en zijn na felle gevechten op weg naar Bremen en Bremerhaven. Doordat de Canadezen nu meer westelijk trekken ontstaat er een soort van trechter tussen de beide krijgsmachten, 30th Corps en het 1e Canadese Leger. Allied Command schuift nu de Poolse 1e Pantser Divisie onder commando van Generaal Maczek in dit “gat”, zij komen via Duitsland binnen en zullen later, versterkt met de Belgen, Emmen, Stadskanaal en Veendam bevrijden, om daarna hun opmars naar Emden en Wilhelmshaven voort te zetten. Deze zelfde Divisie had kort ervoor in Duitsland bij toeval een gevangenenkamp bevrijd in Oberlangen, Emsland Lager 6; het toeval wilde dat daar 1700 Poolse vrouwen werden gevangen gehouden onder erbarmelijke omstandigheden. Zij waren betrokken geweest bij de opstand van Warschau voordat de Russen de stad innamen. Voor naar schatting 3000 Russische gevangenen kwam deze bevrijding in dat kamp te laat……….
In totaal waren er 15 van deze strafkampen in de regio Emsland, waar naar schatting 180.000 krijgs- en politieke gevangenen werden ondergebracht. Veelal waren het Russen. In totaal schat men het aantal vermoorde of van honger of ziekte gestorven gevangenen op meer dan 30.000………
Terwijl het in Holten regent, schrijft het Wardiary van het 1st Bn The Lake Superior Regiment die dag: “Clear, cool and windy”. Wat een verschil op zo’n korte afstand……….

Woensdag 7 april 2010:
Vandaag eens geen stress bij het opstaan, maar rustig aan bij het ontbijt en die overheerlijke koffie. De eieren en spek gaan er goed in; ik zie een deelnemer in mijn ooghoeken met een paar dozen eieren richting vliegveld lopen. Hun “potentium” zal wel een boost nodig hebben denk ik………………
Voor de achtergebleven deelnemers op het bivak waren er toertochten uit geschreven in de prachtige omgeving; ze bleven liggen, weer een leer moment.
Ik loop met Wim Knoef de voertuigen langs en doe wat checks; olie, remoliepeil en nog wat van die eenvoudige dingen. Morgen, donderdag hebben we een lange dag, en vrijdag idem dito. Mijn zoons tanken de auto’s af en brengen er een terug naar de stalling.
Nico Buis staat bij de Greyhound van Goossen Foppen en neemt hem een interview af voor zijn te maken film van het evenement. Nico kent Goossen niet, Goossen Nico wel. Nico vraagt of Goossen nog meer voertuigen heeft; hij kent Goossen dus echt niet. Goossen draait er een beetje omheen en lacht bescheiden. Hij voelt zich ongemakkelijk bij deze vraag……………
’s Middags zou de groep onder leiding van Jorrit Volkers met 40 voertuigen uit Leeuwarden komen. “Rond een uur of drie zijn we er”. Dat is zo’n beetje het enige mailcontact met de man in de gehele voorbereiding, hij weet van voren niet dat hij van achteren leeft, zo druk is hij. Maar ik weet, dat zelfs 1 letter in een mailtje voor mij voldoende is; wat hij toezegt komt hij na.
En inderdaad, de kerkklok slaat drie uur in Delden en ik hoor een boel gebrom in de verte…………..ja hoor daar zijn ze. Keurig in colonne, een grote groep gevarieerde voertuigen komt aanrijden. Ik wijs de voor hen vrijgehouden weide aan bij Restaurant ’t Hoogspel en binnen een half uur staan alle voertuigen keurig geparkeerd met de tenten erom heen.
Onmiddellijk wordt in een GMC begonnen met het aansteken van de gasoline-cookers; de voorbereidingen voor het avondeten zijn reeds begonnen. Wij eten vanavond in en bij de Hollywood Canteen; René en zijn crew heeft weer iets lekkers klaar getoverd voor ons.
De stroom van schoolkinderen die op educatieve wijze het bivak bezoeken houdt maar niet op; hebben we half Overijssel op bezoek gehad? De kinderen van vandaag lopen met hetzelfde enthousiasme rond als die van gisteren. Vanzelfsprekend zit er wel eens een klier tussen, maar die werd dan meestal door Jos Wigbold toegesproken zoals hij ook zijn manschappen toesprak toen hij nog in dienst was van ons Koninklijk Leger………….natuurlijk overwicht.   
Die avond nemen we op een bijzondere wijze afscheid van Delden, Delden dat zo lang onze thuisbasis huisvestte en waar we met alle egards en gastvrijheid zijn ontvangen. Wij gaan in colonne door de hoofdstraat van het stadje en zetten onze voertuigen neer op de Cramersweide voor een static show. ’s Middags gaan Peter Seliger, Wim Knoef en Björk Breukers de geleende oplegger ombouwen tot podium; dat valt nog niet mee. Er moet een aggregaat komen ter ondersteuning van de elektravoorziening; de 220 Volt kabel die ik van de eigenaresse van een aanpalende villa mag aansluiten is niet voldoende. Omdat de weersverwachting van de afgelopen weken steeds maar slecht nieuws bracht, hebben we besloten om twee grote parachutes te huren en te laten plaatsen; stel dat het weer eens regent of sneeuwt, dan hebben we totaal geen publiek; nu kunnen ze droog staan.
Het Liberty Concert heb ik “Tribute to the Veterans” genoemd; tenslotte zijn zij het die wij hier gedenken en danken!
Herman Mennegat is onze Mr. Speaker die avond en praat de show aan elkaar; het gehele repertoire staat uiteraard in het teken van de oorlogsperiode. Het is bomvol op de weide midden in het dorp, ondanks het koude onaangename weer en steeds wordt enthousiast geklapt.
Als klapstuk van de avond zullen de zoeklichten van de Speksnijders en de Burggraaf’s het V teken van Winston Churchill in de donkere hemel projecteren. Dat dient te geschieden binnen een bepaald tijdvak. We hebben 10 minuten gekregen van de Rijks Luchtvaartdienst, zij hebben een NOTAM uitgevaardigd aan ALLE vliegtuigen die in de buurt zijn of komen. Voordat de zoeklichten hun werk gaan doen klinkt er plots het gejank van een luchtalarmsirene; je krijgt er kippenvel van. Ik weet niet wie dat ding had meegenomen, maar ik vond het helemaal geweldig en toepasselijk. Kort erop schijnen beide zoeklichten omhoog en zoeken zij met hun stralen de V van Victory, de V die wij zo graag wilden laten zien aan onze Bevrijders daar boven………………….
Een daverend applaus stijgt op van de weide als de letter is voltooid.

Zondag 8 april 1945:
Die dag schreef een bewoner van Goor in zijn dagboek, nadat hij zeker had gesteld dat zijn woonplaats was ontdaan van Duitsers en ze nu echt VRIJ waren: “Gelukkig is het land dat God de Heer beschermde: O, weest Gij ook de andere gedeelten van ons dierbaar vaderland nabij”. En zo leefden de bevrijde bewoners mee met hen die dit ultieme moment van blijdschap na herwonnen vrijheid nog moesten gaan meemaken.
Kort na de bevrijding konden ook in Markelo de vlaggen uit.
Deze zondag begon nevelig en koud; het was relatief rustig aan het front. Er was een gevecht tussen de Manitoba Dragoons en de Duitsers tussen Dalfsen en Welsum, maar meer gebeurde er die dag eigenlijk niet in die sector. In Holten werd nog flink geknokt; de Duitsers verzetten zich heftig, het leidde ertoe dat de Canadezen hun mortieren en tankgeschut inzetten. Aan het eind van de dag trokken de bezetters zich terug. Ommen bleef omsingeld en stil………….

Donderdag 8 april 2010:
Het reveille wordt vandaag om 7.00 uur geblazen; de meesten zijn al op, geen scheldpartijen of applaus voor onze dappere trompettist derhalve. De meesten zijn al in de weer met het ontbijt, opruimen van hun spullen en het vertrek klaar maken van hun voertuigen. Vandaag wacht een lange rit die pas laat in de avond eindigt………….
Ik vraag onze vaste MP’s op hun motoren over de 4 bivakweides te gaan rijden en met hun fluitjes de boel aan te jagen om op te stellen. We nemen de laatste zaken door met de onze verkeersbegeleiders, Jan Bruinewoud en Bauke Schuurman rijden (weer)voorop en kennen  de route, dus hierover bestaat geen zorg meer. De ritten worden steeds routinematiger gereden, de deelnemers weten steeds beter de colonneafstanden aan te houden en begrijpen precies wat er van hen wordt verlangd.
De colonne staat klaar met draaiende motoren, ik schat een 85 (rups)voertuigen; een overdonderend en imponerend geluid, vooral weerkaatst door de bomen van Landgoed Twickel. De oude baasjes uit Delden staan er weer met hun fietsen; je ziet aan hun ogen dat ze best hadden willen meerijden, je hoort ze denken, verdorie, was ik nog maar jong en kon ik nog maar meedoen………..
Helaas, de klok is onverbiddelijk, het vertrekmoment is aangebroken en de colonne zet zich in beweging.
We rijden een schitterende route over wegen die door de Canadezen zijn gebruikt; vaak ook zandpaden, die behoorden in de oorlogsperiode tot het gebruikelijke wegenbestand. Onderweg diverse malen boerinnen langs de weg met bordjes: “Eggs for chocolate”. Paul Emondt had van die Koetjesrepen om weg te geven en heeft volgens mij goeie zaken gedaan……..
Ook dames met een dienblad langs de weg: Oranjebitter voor de chauffeurs. Ik ben net op tijd met de Chevrolet bij zo’n dame en er waren nog een paar glazen over. Raampje open, even vriendelijk praten en bedanken en hup dat glaasje achterover. Bij de eerste gaat er dan zo’n rilling door je lijf, zo van gadver, wat is dit nou. De tweede gaat beter, de derde is prima, maar na de eerste is het voor mij schluss. Ik voel de warmte in mij komen; echt heerlijk, ik heb weer eens warme voeten……..
Aangekomen bij de Canadese Begraafplaats in Holten stellen we op voor een static-show; Bauke en Jan plaatsen de auto’s in de juiste positie. Er blijven maar voertuigen komen uit dat bos……..het geeft een enorme voldoening om te kunnen constateren dat er zoveel belangstelling is voor deze aanstaande plechtigheid. Komt dit, omdat het voor de eerste keer in het bestaan van deze Begraafplaats is, dat de Herdenking wordt gehouden op de ware  dag van de Bevrijding van Holten????? Het speelt mee, ongetwijfeld, maar de mensen in deze regio zijn hun Canadezen zo verschrikkelijk dankbaar en dat uiten ze steeds door massaal op dit soort plechtigheden af te komen. Voor ons hartverwarmend en een stimulans…………..
De Ambassadeur van Canada had helaas te elfder ure moeten afzeggen; hij werd vervangen. De Burgemeester van Holten en de Voorzitster van het 4/5 Mei Comite in Holten spraken de menigte toe. Er was gepaste muziek en een delegatie van KTR legde bloemen bij het centrale monument. Je hoorde de stilte………………..de stilte werd verstoord door een paar vogels die het gevoel hadden dat de lente nu eindelijk kon beginnen, letterlijk en figuurlijk. We lopen stilletjes langs de graven en zijn diep van binnen allemaal aangedaan; 17 jaar, 21 jaar, 24 jaar, 18 jaar, 33 jaar…………het gaat zo maar door. Wat bewoog hen om zo ver van huis hier in Holland te komen vechten om onze Vrijheid en Democratie te herstellen? Terugkerend van de Begraafplaats naar de voertuigen lopen velen in gedachten; het is net of we allemaal even heel erg moe waren van het denken. Of waren we moe omdat we niet begrepen hoe dit allemaal kon gebeuren en moe omdat we op zoveel vragen eigenlijk geen antwoorden kennen…………………….??
We rijden een defilé door Holten en gebruiken de lunch op straat; de bewoners en toeschouwers kijken ons vreemd aan………..dat zijn ze niet meer gewend, de koffie en het broodje gaan er overigens prima in.
De colonne gaat weer verder naar  het dorp Markelo en buitengebied. Speciaal rijden we stapvoets bij een groot verzorgingstehuis; de oudjes zitten in een rolstoel buiten met een deken over zich heen. Ze stralen van blijdschap als we langzaam aan hen voorbijrijden en hun zwaaien beantwoorden; de colonne stopt, ik stop ook. Sta precies stil bij een oude man; hij draagt een grijze broek, kan ik zien aan zijn broekspijpen die net onder de deken uitkomen en een mooie blauwe blazer. “Lijkt wel een veteranenoutfit”, dacht ik in een seconde. Hij schoof de deken van  de kraag van zijn blazer en ik zag een onderscheidingsteken; Prinses Irene Brigade, mompelde hij zacht, ik kon hem pas bij de tweede keer verstaan. De colonne rijdt alweer, ik moet door en steek gasgevend een duim op, zo van “goed gedaan man, ik ben trots op u”. Jammer dat je zo’n kerel niet even kunt spreken, even zijn verhaal aan kan horen.
We stoppen bij het monument voor de bemanning van een neergestorte Short-Stirling bommenwerper op de Kattenberg: daarna rijden we verder naar de Algemene Begraafplaats in het centrum van het dorp Markelo. Hier organiseert Bennie Schreurs een grote Herdenkingsdienst voor gevallen vliegers uit Nieuw Zeeland, Canada en Australië. De Ambassadeur van Nieuw Zeeland is aanwezig, alsmede de Burgemeester van de Gemeente Hof van Twente en de Militair Attaché van de Ambassade van Australië. Er volgen speeches, schoolkinderen leggen bloemen en lezen gedichten voor, er is muziek………………na een klein uur komt er een eind aan deze indrukwekkende plechtigheid.
Via binnenwegen gaan we op pad naar Restaurant de Pot voor een warme lunch, bestaande uit een uitgebreid stamppotbuffet.
Voor we het in de gaten hebben lijkt het wel alsof we op een Bevrijdingsfeest zijn beland; er zijn muzikanten die oude lokale liederen ten gehore brengen, van die echte meezingers, er zijn boerendansers en er gebeurt nog veel meer op het podium. Het eten is perfect, de sfeer nog beter………………één borreltje dan voor de kou, heerlijk.
Als we naar buiten lopen en de lage temperaturen vallen als een koude douche op ons, hebben de meesten wel zin in een klein tukkie………..maar nee, Forrard On, op naar Goor!
We hergroeperen op het plein voor het stadhuis van de Gemeente Hof van Twente, de gemeente waarin wij de meeste kilometers hebben afgelegd en het langst hebben verbleven(Delden). Meedenkers en meedoeners, geen ambtenarij, maar doorpakkers, vanzelfsprekend dat wij hier graag een static show inrichten om bij invallende duisternis een fakkeloptocht te rijden.
Op het plein kunnen alle voertuigen maar net een plaatsje vinden, het lukt met veel passen en meten. De Oranjevereniging biedt ons een kop koffie aan met een plak…………….krentenwegge………..
Hoeveel hebben we er al gekregen en verorberd? Het “vervelende”is, ze blijven lekker en vooral voedzaam. Jan Bruinewoud regelt het ontsteken van de fakkels en zet alle attributen klaar; het begint te schemeren en we gaan aanstonds op pad. Ik denk het gaat nu wel en vraag Jan de boel aan te steken; ik mag voorop, ken de route, het fakkel dumppunt en het verzamelpunt voor de terugreis.
Het blijft sprookjesachtig en vooral voor de vele duizenden langs de route gebeurt er iets moois; ik weet nog hoe Erik Hermanides ons tijdens de KTR Jubileumviering van 2007 tipte dat een fakkeloptocht door Neede wellicht leuk zou zijn. En gelijk had hij…………..
Ik ben uiteraard als eerste bij het verzamelpunt terug en heb ongeveer 15 / 20 minuten over de tocht gedaan. Achter mij ging het langer en langer duren; kinderen mochten opblijven en genoten van de grote voertuigen in het donker met die schimmen erin die de fakkels droegen, maar hielden met steeds weer een stapje naar voren de vlotte doorgang wel op. Maar dat hinderde ons allemaal niet, voor mij moest  het mooiste nog beginnen.
Later dan gepland stond de colonne weer vertrek klaar om van het buitengebied van Goor naar het bivak in Delden te rijden; de KLPD overlegde met onze verkeersbegeleiders en deelde ons mede, dat wij in colonne over de Provinciale Wegen zouden rijden, nadat die voor ons waren afgezet.
Zo stonden wij te wachten onderaan de oprit van de Provincialeweg van Rijssen / Enter naar Goor; er kwam een motoragent aan met zwaailicht op en wat personenauto’s en vrachtwagens erachter. Hij stopte precies bovenaan bij de oprit en wij kregen het teken op te rijden.  Het grote en drukke kruispunt buiten Goor met de kruising van de weg van Goor naar Delden was inmiddels helemaal afgezet en wij reden in een prachtig mooi tempo en even zo mooie colonne de andere weg op……………dit is echt gaaf dacht ik bij mijzelf, ik genoot intens, het tegenoverkomend verkeer werd in de berm stop gezet en de automobilisten keken hun ogen uit………….geweldig, voor mij was dit ook een apotheose van de dag, waar een organisator al niet blij mee kan zijn…………
Op het bivak aangekomen brandden de kachels in de Hollywood Canteen, ons honk, ons thuis, ons verzamelpunt, onze bar, ons restaurant en onze ontbijtzaal, dus even snel naar binnen voor een lekkere borrel om warm te worden en de ervaringen van die dag met elkaar uit te wisselen. Poeh, we waren meer dan 12 uur op pad geweest, maar wat mooi, wat verschrikkelijk mooi…………………..
« Laatst bewerkt op: april 09, 2013, 14:13:45 pm door Rob N »
ga weer fff verder
 :koffie:


Dodge WC 60
Dodge WC 1 (halverwege)
Welding Hobart 400 on a trailer
Wooden Ben Hur

Offline Rob N

  • KTR
  • Brigadier General
  • *
  • Berichten: 2.009
  • Rob N te Meeuwen
Re: The Final Push
« Reactie #7 Gepost op: april 09, 2013, 14:13:18 pm »
Maandag 9 april 1945:
De frontlijn is een vreemde, er wordt om steden en dorpen getrokken en verder noordelijk gevochten, terwijl Duitsers in niet aangevallen gemeenten blijven zitten en doorvechten. Er zijn in de nacht van 7 op 8 april onder de codenaam Operation Amherst 700 Franse Parachutisten van het 2e en 3e SAS, Regiment Chasseur Parachutistes, door 47 Short-Stirlings boven Drenthe gedropt, terwijl de Duitsers in Ommen omsingeld zijn en in bijvoorbeeld Holten nog wordt gevochten en de Poolse 1e Pantser Divisie alweer bijna Duitsland intrekt………….
In sommige plaatsen komt het voor dat de Duitsers worden verdreven, de Canadezen verder trekken, de Duitsers weer terugkeren en Nederlandse burgers executeren voor vermeende collaboratie met de Bevrijders.
Operation Amherst is een prelude op hetgeen er staat te gebeuren in het noorden van ons land, ons land dat in het westen lijdt aan honger, koude, ziektes en andere ontberingen, omstandigheden die vooral de zwakkeren in de maatschappij, kinderen en ouderen, zouden treffen en aan het einde van de oorlog de dodenteller bij 20.000 zou laten stoppen……………. Geen wonder dat men daar, maar vanzelfsprekend ook in die noordelijke delen en het midden van het land, zaten te smachten naar Vrijheid en Vrede, want heeft er in ons landje niet heel erg lang oorlog gewoed, vanaf 10 mei 1940………… Gelukkig waren de Canadezen nu op weg, voortvarend op weg en met grote snelheid!
De Fransen Para’s kregen als opdracht mee om bruggen en strategische locaties veilig te stellen voor de opmars van de Canadezen en chaos te zaaien in de Duitse commandostructuur, of wat daar nog van over was. Doelen waren o.a. de beide Luftwaffe Fliegerhorsten in Steenwijk en Havelte en de plaatsen Hoogeveen en Eelde. Door het slechte weer en laag hangende bewolking komen ze verspreid van hun doelen neer, soms wel 20 km er vandaan. Van Staphorst tot ver boven Assen. De vliegtuigen die de speciale SAS Jeeps zouden vervoeren kregen te elfder ure geen toestemming om op te stijgen, dit tot grote woede en frustratie van het SAS Commando.
Zij waren ondanks het gebrek aan mobiliteit in staat diverse bruggen op de Duitsers te veroveren en te houden en flink wat paniek en chaos te bewerkstelligen. Tijdens de vele gevechten, die meer dan twee dagen duurden na hun landingen, kwamen 33 Para’s om en werden er velen gewond. Helaas waren er evenveel Nederlandse burgerslachtoffers, die indirect door de gevechten werden getroffen. In het dorpje Spier staat een monument dat herinnert aan 19 gefusilleerde burgers die werden beticht van hulp aan de para’s; zo kort voor de Bevrijding nog te moeten sterven………………….het zou meer regelmaat dan uitzondering blijken te zijn.
Door het uitwaaieren naar het westen, zoals Friesland, van diverse Canadese eenheden was het voor de leidinggevenden moeilijk in te schatten wat er precies gebeurde en waar de frontlijn nu exact liep. Het front leek op de lijn Meppel – Coevorden te stagneren. De geallieerde troepen bestonden nu uit het Canadese Leger, aangevuld met troepen uit Polen, Frankrijk en België. Het maakte de communicatie niet makkelijker en de informatie door burgers aan hen gegeven werd vaak anders geïnterpreteerd en zorgde voor verdere verwarring.
General der Flieger Friedrich Christiansen, Wehrmachtbefehlshaber in den Niederlanden, had de bui al zien hangen en had al in januari zijn hoofdkwartier in Hilversum verplaatst naar Emmen. Op 5 april, hij was net zijn hoofdkwartier aan het verplaatsen naar Delfzijl, had hij een onverwachte ontmoeting met General Blaskowitz, een oude rot in het vak, een vechtjas, hij was bevelhebber geworden van het 25e Duitse Leger in Nederland. Christiansen kon zijn biezen pakken en verdween van het toneel. Later zou hij worden veroordeeld voor zijn aandeel in de represailles in Putten, represailles die zo verschrikkelijk veel wonden maakten…………

Vrijdag 9 april 2010:
Vandaag breken we het bivak bij de Museumboerderij op Landgoed Twickel in Delden op; hier waren we de afgelopen 2 weken te gast en werden vanuit dit grandioze bivak met zijn vele facetten meerdere Bevrijdingsritten gereden. Het was twee weken lang de trekpleister van de regio, niet alleen voor “onze” oudere mannen op hun fietsjes, maar ook voor jonge vaders en hun kinderen, vaders die best hadden willen aansluiten bij onze hobby. En de dames in de regio, die bij hun wegspurtende mannen wilden blijven als die kerels weer een Sherman of een Stuart zagen staan…..die vrouwen waren op dat moment even bijzaak, maar zij volgden uit bittere noodzaak, vaak met kindje op de arm, de kinderwagens gingen niet meer door de brei, sommigen nog met naaldhakken in die prut, oh zo herkenbaar, en bij de tank aangekomen een kwijlende pa en een tierende ma………..heerlijke taferelen hebben zich er afgespeeld. Er zat een clublid met twee honden steeds op een stoeltje bij zijn tent te kijken……wat had ie een pret! Vandaag wordt een dag zonder nacht, goed dat we dit vooraf niet wisten…………..
Iedereen is nog vroeger uit de veren dan gisteren; tenten moeten worden afgebroken en opgevouwen in de voertuigen worden meegenomen, kookgerei, tafels en stoelen, enfin, alles wat we de afgelopen twee weken hier hebben gebruikt gaat weer mee richting het noorden, het grote werk gaat nu beginnen. Ik prop voor de laatste maal wat brood met gebakken ei in mijn murf en loop net naar buiten om de begeleiding met onze motorrijders door te nemen, als Jan Schippers mij roept om naar binnen te komen, de Hollywood Canteen in. “Straks maar Jan, ik ben even bezig hier”, roep ik hem toe. Hij komt mij halen en trekt aan mijn arm, hij voert mij als het ware mee naar het binnenste van de tent…………….
Daar aangekomen staan bij het podium Engelbert ter Haar, Herman Mennegat oet Enter en Jan Schippers uit Enschede, en veel deelnemers. Gezamenlijk tillen ze een grote plank met daarop een krentenwegge van 1 ½ meter lang, gemaakt door Patisserie van Otten in Enter, al een paar maal verkozen tot beste patisserie van Nederland!!! Ter Haar wil mij persoonlijk bedanken voor het initiatief en ideeën voor de Liberty Tour en het Liberty Camp; ik kan niet tegen zulke momenten, sla dan gelijk dicht met een brok in de keel en sta met een mond vol tanden…………geweldig wat een gebaar, het maakt mij intens blij en trots van binnen. Ik antwoord met de stelling, dat dit totale evenement door KTR leden is georganiseerd en niet door mij…………..en adviseer de aanwezige deelnemers om hem, de krentenwegge, bij het ontbijt “soldaat” te maken, want ik kan hem moeilijk meenemen naar Balkbrug. Dit was geen gebaar van “ik hoef dat ding niet”, maar van oprecht hen dit gunnen die in dit evenement zoveel inzet en tijd hebben gestoken!!!
Ik drink een bak koffie en doe de briefing met de motorrijders; ga terug naar de Hollywood Canteen voor een stukje krentenwegge…………..kon mijn tanden in de plank zetten, maar daar had ik het dan wel mee gehad. Alles op…….bedankt mannen, opgeslagen stimulans die later wel weer eens komt bovenborrelen.
Er staat heel veel volk bij het opstellen van de colonne; de “locals” weten dat we vertrekken en (voorlopig) niet meer terugkomen. Ze lijken wel verdrietig die kerels, ze beseffen dat ze straks in een zwart gat vallen, het zwarte gat dat “alle dag” heet……… Alle voertuigen van de diverse bivakken staan nu opgesteld, ook die uit Leeuwarden en we vertrekken met een hoop motorgebrom en gezwaai naar de achterblijvers. Shit, heb ik nu wel gedag gezegd tegen die en die??? Het spookt door mijn hoofd, niet netjes als ik clubleden ben vergeten, dat verdienen ze niet…………
We rijden over de inmiddels bekende zandwegen naar Enter; Ter Haar Junior heeft hier gewoon het gehele Dorpsplein en de halve Dorpsstraat afgezet. Sinds Enter tot de Gemeente Wierden behoort zijn ze daar nog dwarser dan ooit, bijna anarchie als je de politie niet verwittigen wil en gewoon je gang gaat. Maar het was wel goed georganiseerd; voertuigen door het gehele dorp geplaatst, koffie met iets “lekkers”, de stemming zat er helemaal in. Ik mocht een bloemstuk namens KTR leggen bij het monument van in de oorlog gevallen Enternaren, een opdracht die ik uiteraard met graagte vervul.
Er klonk muziek, de straten stonden vol met schoolkinderen met vlaggetjes, het uur was zo voorbij. Daar klonken de fluitjes van onze MP’s weer; op naar Nijverdal via een buitenwijk van Rijssen. De landelijke route gaf het zelfde beeld als de dag ervoor; Eggs for sigarets………….het ruilen was niet van de lucht, steeds stopte de hele meute om een ander even een deal te kunnen laten doen……
In Nijverdal werden alle voertuigen in de buurt van het (toen) net nieuwe, schitterende museum van Marianne en Joop Staman geparkeerd en kregen wij binnen tijdens een rondleiding een heerlijke lunch aangeboden. Joop sprak ons toe, op zijn eigen manier, zo als hij is, verschrikkelijk vriendelijk en immer enthousiast. Bent u in de buurt dan is een bezoek een “must”. De fluitjes klinken, we gaan allemaal naar buiten, het is koud maar droog, de mannen die naar Leeuwarden vertrekken kruipen in en op hun voertuigen. Zij gaan via Genemuiden, dwars door Friesland via de routes die de Canadese Bevrijders gebruikten en zullen zondag in Leeuwarden aankomen………………….. Onderweg gewoon bivak opzetten en de volgende dag weer verder. Jorrit Volkers leidt de colonne, hij zit in, of moet ik zeggen op, zijn DUKW, hij oogt als een veldheer die een leger aanvoert, hoog en statig, als op een strijdwagen die de arena verlaat……………………..
De politie zet het verkeer op de altijd drukke N35 stil en de 40 voertuigen gaan op weg; we zwaaien elkaar uit. Kort daarop is het onze beurt; ook onze colonne gaat weer verder, Joop en Marianne kijken meewarig, volgens mij hadden beiden spijt dat zij niet mee konden.
Onderweg tijdens de schitterende route maken we een van te voren geplande stop bij een tankstation net buiten Nijverdal; de weg, nee de wegen, lopen helemaal vast omdat onze voertuigen een voor een tanken. De eigenaar had extra mankracht rondlopen, gaf korting op de dagprijs en deelde warme snacks uit, kijk dat is nou service. Na een half uur konden we verder. We kwamen door het prachtige Ommen en gingen verder naar Balkbrug; dit dorp was tijdens de oorlog een bivakoord voor Canadezen. Zij werden toen, in 1945, met heel veel vreugde en liefde ontvangen, sliepen bij burgers om warm te worden, kregen warme maaltijden en drankjes aangeboden en zetten hun tenten op in de tuinen…………..
Clublid Jurrie Veltman woont in zo’n straat; hij kwam met het idee om hier het bivak te houden. Goh, wat is de man er lang mee bezig geweest, maar hij had het voor elkaar, ons verblijf werd tot een apotheose, een uitbundig bivak met alles erop en eraan!!!!!!!!!!!!!!
De aanrijdroutes voorzagen erin, dat de zware voertuigen niet door de al te kleine straatjes hoefden te manoeuvreren; de straten waar we de nacht onze voertuigen konden laten staan en slapen zoals ook de Canadezen dat deden, waren vrij van overig verkeer, de bewoners hadden hun personenauto’s ergens anders in het dorp geparkeerd. Er werd gevlagd aan bijna ieder huis, er hingen slingers over de straten, er stonden een feesttent en een veldkeuken, er was een terras buiten met een grote bar, vele dames gingen gekleed in WW2 kleding, er hing een geweldig uitgelaten sfeer, je proefde bijna hoe het TOEN moet zijn geweest. Nadat alle voertuigen waren geparkeerd werd ons gevraagd om de woningen te bezoeken van de eigenaren die zich bereid hadden verklaard ons onderdak te verlenen. Ik meldde mij in het straatje en een uiterst vriendelijk echtpaar deed open. Ik stelde mij voor en liep in mijn ietwat riekend uniform en vieze baggerschoenen achter hen aan de gang in. Ik wilde net mijn schoenen uittrekken, maar werd min of meer gesommeerd dat niet te doen, zo ging het tijdens de oorlog ook niet……………….
We gingen de trap op, jeetje, wat is het hier netjes, zo schoon, de boenwas kon je ruiken, al het houtwerk glom, de badkamer was spic en span, er lag een schone baddoek bij het ligbad, en dan die slaapkamer, heerlijk bed, prachtig opgemaakt, volgens mij was alles nieuw, een Bijbel op het nachtkastje, ze hebben echt overal aan gedacht……………wat een gastvrijheid, wat een bereidheid om dit allemaal voor mij te doen……………..ik was helemaal beduusd en bedankte ze in het vooruit. Goed  dat ik mijn presentje al had meegenomen! Ik gaf het echtpaar aan te gaan eten, nog een borrel te drinken en dan lekker te komen douchen en slapen. Hoe anders zou het lopen…………………
Ik ging op zoek naar ene Beeno Oldenhuis; ik kende de man niet, wel van gehoord, nooit gezien. Wat vragen hier en wat vragen daar. Plots staat er een grote gestalte voor me, hij lacht vriendelijk en stelt zich voor: “Ik ben Beeno”. We praten even over de geweldige dag die we achter de rug hebben, hoe het loopt met hun voorbereidingen en draag het stokje voor de verdere organisatie aan hem over, precies zoals Bert Leuverink dat deed bij ons vertrek in Ruurlo! Er valt een last van mijn schouders, heerlijk, nu hebben anderen de zorgen en kan ik gaan genieten, ik voel mij ineens ontspannen……….. Later zou Beeno mij zeggen dat hij bol stond van de stress, het was zijn eerste evenement…………….. De anderen die “Assen en Groningen” organiseerden, Dick Koole en Joël Stoppels, hadden andere taken op dit moment en zou ik pas de volgende dag ontmoeten.
Bij de eettent aangekomen hoor ik het bekende WO2 liedje “Trees heeft een Canadees”; ik kreeg al droes de overtuiging dat er in Balkbrug heel veel Trezen waren die op zoek waren naar een Canadees. Manfred Wirtz had net zijn voertuig geparkeerd toen een dame uit het dorp hem vroeg of hij al een slaapplaats had. Hij voelde zich even een Canadees en zei baldadig NEE, waarop de Trees in kwestie zei, haar kinderen even naar haar ex te brengen en dan terug zou komen; hij kon dan bij haar slapen. Ik lach in een deuk, ja daar staat die dan: Hij is gevat, dus loste het op door te zeggen dat hij dit even met zijn vrouw ging overleggen…………..die Trees was weer snel verdwenen.
Het eten was heerlijk en maakte ons warm; temperatuur ging weer onder het vriespunt deze nacht en het was bewolkt en winderig, onaangenaam………..
Remko Gooiert nodigde mij uit in zijn Jeep mee te rijden naar een Begraafplaats in de buurt voor een korte plechtigheid met een wethouder en wat schoolkinderen; ik zette mij in de Jeep. We reden en we reden, er kwam geen eind aan; na meer dan een kwartier kwam ik helemaal verkleumd aan op het Kerkhof. Mooie korte plechtigheid, heb nog gecorrespondeerd naderhand met de juf van de klas om foto’s uit te wisselen. Weer terug in de Jeep was het donker, het miezerde, ik had koude fikken en mijn kop bevroor half…………..
Terug bij het bivak in het straatje in Balkbrug was het een en al gezelligheid; Herman Mennegat leerde twee Trezen een of andere onduidelijke Canadese? dans, en van je hup een, twee, drie. Hans Hissink had een ernstige discussie met twee andere Trezen of zij met z’n drieën die fles Mörmelmann, of hoe dat bocht ook moge heten, wel op zouden krijgen die avond; ik denk het wel…………
Bauke is gebiologeerd door een Trees die erotische tekeningen maakt, geef hem eens ongelijk……………..na een paar kuiernatjes meng ik mij in het gesprek en zeg iets waardoor de dame in kwestie boos is op Bauke, ik weet niet meer wat het was of wat ik zei, Bauke was in ieder geval ook opgelucht. Weer een Trees weg……………
De avond is verschrikkelijk gezellig, er wordt gelachen en gelachen, mijn kuiernat is op, ook ik moet over op Mörmelmann of zoiets. De eerste was niet te drinken, de tweede ook niet , eigenlijk bleven ze allemaal vies, maar ik zat nu eenmaal in een flow, een flow die sporters ook kennen als ze iets presteren. Dat laatste deed ik echter niet, tenzij je het drinken van dat goedje een prestatie kunt noemen. Ook op mij stapt een Trees af; ze is ongeveer twee meter lang, slank en heeft kort zwart haar, zoals onze nieuwe 8 uur Journaal lezeres, ze draagt een lange zwarte, leren jas. “Ben jij van de Gestapo?” vraag ik gevat, niet helemaal helder meer in de bol blijkbaar. Als ze vraagt of ik mijn vraag wil herhalen (be)grijp ik mijn laatste kans en stel de vraag anders, eigenlijk een heel andere vraag……... Ze had vernomen dat de brandweerwagen bij ons hoorde en zei vertelde ook bij de regionale brandweer te werken. Dat was nou niet echt een onderwerp waar ik in mijn huidige gemoedstoestand op stond te wachten, ik wilde wat luchtigers………….. Ze vroeg mij of ze mee mocht rijden tijdens de 5 Mei Bevrijdingsrit in Enschede. Mijn antwoord was bevestigend, heb haar daarna nooit meer gezien…………….. Alle Trezen haken nu zo’n beetje af, mijn zoons zetten in het donker hun small-wall op bij de buren in het gras voor het grote kamerraam.
De gezelligheid blijft, we blijven lachen, moppen tappen, gein maken en een borrel drinken, Mörmelmann is eigenlijk best lekker……. Langzaam wordt het stiller rond het terras en dat indringende gevoel van stilte kruipt over het koude en klamme Balkbrug. Verder is het eigenlijk een verhaal dat ik zelf moet reconstrueren, ik weet het gewoon niet meer……………..heb mij nog wel gerealiseerd dat ik zo niet mijn gastfamilie kan lastig vallen, die zouden al lang slapen, het was er trouwens donker en liep aan hun adres voorbij…………..daarna ging bij mij het licht uit…………….

Dinsdag 10 april 1945:
De strijd gaat vandaag in alle hevigheid verder; in Hijken, bij Beilen, vindt een zwaar gevecht plaats, waarbij ook de nodige boerderijen in brand worden geschoten. De bewoners vluchtten de kelders in of waren er vandoor gegaan toen Duitse troepen zich in hun buurt begonnen in te graven. Bij Halerbrug stak een Compagnie van het South Saskatchewan Regiment in canvas aanvalsboten het Oranjekanaal over, bij het dorp ontstond een zwaar gevecht, zo zwaar dat een vlammenwerper werd ingezet om de Duitse weerstand te breken. Via de route van andere compagnieën van voornoemd regiment trokken later troepen van het Essex Scottish Regiment en het Royal Hamilton Light Infantry Regiment ondersteund door tanks van de The Fort Garry Horse. Dit laatste pantser regiment zou doorvechten tot in de stad Groningen. De lijn die de troepen moesten volgen liep gewoon pal noord, via Assen naar Groningen. Bij deze gevechten in Hooghalen vielen veel, vooral Duitse, slachtoffers, de materiële schade aan boerderijen en andere huizen was groot.
Deze dag hebben de Duitse Kampcommandant en zijn rechterhand, alsmede vele Duitse bewakers het Kamp Westerbork verlaten, zo zou later blijken; zij lieten berichten achter, dat de nog opgesloten (Joodse) gevangenen zouden worden overgedragen aan het Rode Kruis en het Lager niet mochten verlaten. Dit was in hun eigen belang, immers het Kamp lag in de frontlinie. De Davidsster mocht worden afgedaan………
Welke Canadese eenheid als eerste het Kamp binnenreed is onduidelijk; de meeste historici houden het op troepen van het South Saskatchewan Regiment. Vanzelfsprekend was er een uitzinnige vreugde onder hen die dit Kamp en de oorlog hadden overleefd, maar gelijktijdig was er het grote verdriet over het onbekende lot van de overige 102.000 gevangenen die werden afgevoerd………
Een verkenningseenheid in Bren Carriers van het 8th Recce Regiment heeft zich naar Rolde weten door te vechten om daar een grote groep Franse para’s met Duitse gevangenen te ontzetten; de Fransen werden daarna naar Coevorden gebracht om te hergroeperen, onmiddellijk, voorzien van Jeeps, gingen zij weer op pad om kameraden te helpen zoeken.
De stad Groningen was voor de in het “midden” opererende Canadezen het belangrijkste doel in deze laatste fase. Middels Operation Amherst konden de geallieerde troepen nu doorstoten naar de stad; overigens ging dat niet zonder hier en daar flink strijd te moeten leveren. In de stad had zich een scala aan Duitse troepen verzameld, Hitler Jugend, Kriegsmarine, SS, Fallschirmjäger, Wehrmacht en Luftwaffe; de verdedigers hebben de Canadezen handen vol werk gegeven en ruim 4 dagen stand gehouden!! Veel, heel veel slachtoffers aan beide zijden van deze onzinnige strijd en een enorme schade in de stad, vele straten lagen in puin, huizen, winkels en openbare gebouwen werden kort voor het einde van de oorlog nog kapot geschoten……….Komt er dan nooit een einde aan??
Maar de bewoners van Groningen kunnen nu uit hun schuilplaatsen tevoorschijn komen en feest vieren……….maar dan is het al wel 14 april 1945!!

Zaterdag 10 april 2010:
Het licht gaat weer bij mij aan, wanneer?ik heb geen idee, ik vermoed het is kwart voor zeven of zo. Er is al daglicht, eigenlijk ochtendschemer, of bestaat dat niet, weer zo’n sombere, donkere en mistroostige dag. Waar ben ik eigenlijk? Ik lig op mijn veldbed in de Dodge; geen slaapzak aan……………hummm, vreemd, die ligt nog onder mijn veldbed in de hoes. Geen deken over mij heen, mijn schoenen gewoon aan, mijn hoofd lag op een jutte zak gevuld met zand, ooit nog eens gekocht van Arie Hamer, ik geloof voor een tientje, was het niet in 2000? Het huifje van de Dodge aan de chauffeurszijde is nog gewoon opgerold; trouwens die achteraan ook nog…………….ik heb gewoon op mijn veldbed in de vorst liggen pitten, open en bloot.
Ik ben steen en steenkoud; de vochtdruppels op de huif van de Dodge van Hans Hissink die voor mij staat, zijn bevroren en wit uitgeslagen. Dit is zo’n ochtend, u kent ze wel, snel terug in een warm bed en gauw weer verder slapen…………..zo niet voor mij!
Ik heb de blaas vol, heel erg vol, moet bovendien voorzichtig opstaan anders neemt het gebonk in mijn hoofd gevaarlijke en ondraaglijke proporties aan; ik moet voorzichtig lopen, anders “breken mijn vliezen”……
Maar waar verdorie nog aan toe kan ik plassen? De toiletten staan een halve kilometer verderop, dat ga ik niet redden zonder wel heel erg warme benen te krijgen………..die boom dan daar? Nee kan ik niet maken, die andere boom, nee, dat zien ze ook allemaal. Ten einde raad steek ik mijn sigarenstompje in een nog kale heg, zonder blaadjes, het is immers nog geen voorjaar. Een tak prikt door mijn gulp op een plek waar ik niet geprikt wil worden; au, verdomme, dat deed zeer. De hemelpoorten gaan open en ik kan eindelijk de duidelijk overspannen blaas ledigen, wat een heerlijk gevoel, aahhh wat lekker, ik knap er helemaal van op……………..
Net als in het binnenste van het heggetje een eerste stoomwolk door samengaan van warme urine en koude, ijle lucht is ontstaan, zie ik over het heggetje een tuintje met een grasveldje van een meter of vier en een aanpalend terras van straatsteentjes; er staan een paar tuinstoelen opgestapeld naast een tafel, te wachten op betere tijden………. Het gras is wit, van de vorst natuurlijk, ik realiseer mij hoe koud de nacht is geweest. Plotseling worden de gordijnen in de aangrenzende woonkamer met een ruk geopend…………………………ik kijk recht in de ogen van de eigenaresse van het huis. Zij fronst haar wenkbrauwen en kijkt pissig…………………ik haal mijn schouders een beetje op, laat mijn mondhoeken zakken en kijk haar aan met ogen die willen zeggen: “Sorry mevrouwtje, ik kon het niet langer ophouden, ik ruim de rommel straks wel weer op!” Dat laatste kan natuurlijk helemaal niet. Net als een schuimspoor tussen mijn benen door uit de heg over het stoepje loopt en langzaam in de stoepgoot verdwijnt, schuift de dame in kwestie beide gordijnen weer met een ruk dicht……………
Oh wat ben ik koud, ik ga op zoek naar iets warms. Ik loop in de richting van de feesttent, ergens had ik gehoord of gelezen, dat daar deze morgen het ontbijt zou worden klaargezet. Een van de vrijwilligsters die al bezig is alles voor te bereiden herken ik; gisteren, of gewoon een paar uur geleden, stond ze nog achter de bar de ene fles Mörmelmann na de andere leeg te schenken om aan het besteltempo te kunnen voldoen. Ineens schiet mij iets van gisterenavond te binnen; op een bepaald ogenblik was de Mörmelmann op…………en dat zei zij, de dame die nu al weer aan het werk is.
“Mevrouw”, vraag ik beleefd, “heeft u iets te drinken voor mij, iets warms, het liefst thee?”. Ze kijkt mij aan en mompelt dat het mijn eigen schuld is……….??? Ik snap er niks, later weer wel, ze had gelijk, natuurlijk was “het” mijn eigen schuld……… Ze kwam aanlopen met een kan, zo’n thermoskan waaruit in restaurants en tijdens evenementen koffie wordt geschonken als het gaat om een grote klantenkring. “Zo dan kun je even vooruit, je zult wel dorst hebben….”. Ze lijkt wel het zoeklicht van Arie Speksnijder, ze kijkt dwars door me heen………
Aan de overkant in het huis waarvan de tuin bivakterrein is voor de small-wall tent van mijn jongens zie ik de voordeur opengaan; er waggelt een dame uit, die er net zo verfomfaaid uit ziet als ik, allebei hebben we  een hoog klaplopergehalte. Ik herken haar, ze zat gisterenavond laat nog aan de bar gezellig te doen met ons………….oeefff, die heeft het effe moeilijk. De dame van mijn thee ziet ze aankomen en roept lachend over straat: “Ria, ik zie het al, ga jij maar terug naar bed, ik red me wel”. De zin was nauwelijks uitgesproken of “Ria” was alweer binnen; bofkont………..
Ik voelde mij nu weer zoals in Ruurlo, net voor het vertrek van de eerste Bevrijdingsrit, ik moest weer denken aan de haring met uitjes en die erwtensoep, gadver, ik kreeg het niet uit mijn gedachten, wat een ellende……
Gelukkig staan er links en rechts deelnemers op, gaan aan het uitstekende ontbijt en valt er wat te praten voor mij, even de gedachten verzetten.
Op het tijdstip van vertrek mis ik Hans Hissink in de colonne; navraag leert mij al snel dat hij iets langer nodig heeft om te herstellen en zijn Dodge schoon te maken.
Beeno spreekt de laatste details door met de motorbegeleiders, alle voertuigen worden gestart en het publiek zoekt een mooie plek om de colonne te zien voorbijrijden. Ik zit in mijn Chevroletje en voel mij net een zombie……..de bank in de Chevy is normaliter zeer comfortabel, nu voel ik ieder hobbel, hobbels die mijn hoofd bijna doen klappen en voor het “Ruurlogevoel” is het ook al niet zalvend.
We rijden nauwelijks een kilometer of de colonne is al gebroken; ik kom bij een splitsing, zie geen groen voertuig meer voor me, geen motorrijders, helemaal niets. Het gaat veel te hard naar mijn idee. Een oudere heer die blijkbaar had staan kijken wees mij gelukkig de juiste weg en met een voertuig of 30 in mijn kielzog gingen we weer verder.
Via een werkelijk schitterend landschap rijden we richting Beilen voor een defilé en static show in een paar grote winkelstraten. Onderweg in de dorpen heel veel belangstelling; daar knap je weer snel van op. In Beilen aangekomen is er gewoon geen doorkomen aan; de mensen krioelen tussen onze voertuigen door en vragen en vragen en vragen………ik besluit op zoek te gaan naar de “Marketentsters” die met manden koffie en thee rond brengen en heerlijke Drentse kruidkoek. Die koek ken ik nog uit mijn jeugd, die durf ik wel te eten. Ik bestel bij een van die gastvrije dames een bakkie thee; ze kijkt me aan en zegt te kunnen zien dat ik daaraan wel toe ben……….zie ik er dan echt uit als een landloper? Het bonken in mijn hoofd wordt gelukkig minder, de vele koppen thee en de kruidkoek hebben een helende werking. Ik kruip in mijn cabine en doe een klein tukkie……
Tegen de klok van twaalf gaan we met de voertuigen die inmiddels uit Assen waren gearriveerd naar het plaatsje Westerbork, de restanten van Durchgangslager Kamp Westerbork (overigens buiten het dorp gelegen) doen nu terecht dienst als Museum. Van hieruit werden 102.000 Nederlandse Joden weggevoerd, op transport gesteld naar concentratiekampen, vergast, vermoord en uitgehongerd en in ovens verbrand………..je kunt de naam van het dorp bijna niet over de lippen krijgen, je voelt als het ware dat de deelnemers naarmate wij het dorp naderen stiller worden……….ingetogener……….
Wij worden opgesteld rondom de kerk en ontvangen een lunchpakket, bizar toeval bedenk ik mij, een beetje vreemd…………hier waren toen geen lunchpakketten toen al die niets vermoedende mensen werden afgevoerd. Er is een zeer indrukwekkende plechtigheid, eentje met inhoud en diepte, het is koud, de mensen zijn nu ook koud van binnen, ze zijn stil, onze jongensachtige lacherigheid van gisterenavond is helemaal weg, we luisteren aandachtig, in de stilte van de spreker kun je een speld horen vallen……… Mijn buurman in België is een van de sprekers; zijn ouders zaten daar ook, van eind 1944 tot de Bevrijding door de Canadezen, Amsterdamse Joden, maar van oorspong Fries. Hun hele familie verdwenen, alleen die namen zijn het enige dat rest, op een tableau in het Museum van Westerbork Kamp en in de boeken in het Anne Frank Huis. Zijn ouders maakten een wonder mee; er brak typhus uit in het Kamp en de moffen waren als de dood dat zij dat ook kregen. Ze zochten vakbekwame verpleegsters, zijn moeder was er een, maar wilde alleen helpen als haar man mocht blijven. En zo geschiedde……..happy few, ze bestonden nog.
Er gaat een GSM af; de eigenaar rent weg om de plechtigheid niet te verstoren. Hij komt terug en meldt dat er een Pools regeringsvliegtuig in de Oekraïne is neergestort, er worden namen en aantallen doden genoemd………
Er komen WW2 vliegtuigen over, net na dat nog onbevestigde bericht over die crash met dat Poolse vliegtuig, er is muziek, prachtige gewijde muziek. Er komt nog een Piper Cub over die Poppys dropt…….indrukwekkend geheel, ik ben van binnen zo blij en bevoorrecht dat ik dit heb mogen meemaken!
Nog voordat we onze volgende bestemming gaan opzoeken vraag ik naar Dick Koole; een beetje “mijn” Dick, jeetje hoeveel uur hebben wij samen tijdens de voorbereidingen niet aan de telefoon gezeten met elkaar, elkaars problemen afgezwakt zodat we weer verder konden, hoe zou jij dit doen en jij dat? Hij was mijn “gesprekspartner” geweest de afgelopen 20 maanden; nu stond hij voor mij, Dick had het druk, liep te rennen en te vliegen en te regelen, ik zag een beetje mijzelf in een spiegel…………..ik wens hem sterkte met de rest van de dag en complimenteer hem met hetgeen wij net in Westerbork hebben mogen meemaken.
We vertrekken met alle voertuigen richting Zuidveld bij het Oranjekanaal voor een mock-battle. Er is daar in de oorlog zwaar gevochten tussen Duitsers en Canadezen; ik heb geen enkele idee wat ik mij moet voorstellen, maar zie alleen dat de Provinciale Weg die leidt naar de brug  volledig is afgesloten en versperd. We parkeren de voertuigen ongeveer een kleine kilometer van de brug, een brug die allen herkenbaar is aan het hoge basculegedeelte, het zicht op de rest ervan wordt weggenomen door publiek, massa’s publiek, ik schat wel 10.000 man! Dat heeft Joël Stoppels mooi voor elkaar, gaat het snel door mijn hoofd…….. wat een spektakel. Er komen vliegtuigen over, een Piper Cub, een Stinson, Fairchild, een complete Seagull formatie en een Dakota. Die laatste maakt een scherpe en lage bocht en scheert voor mijn gevoel over het weiland, blijkbaar de drop-zone. En inderdaad, er springen in twee aanvallen parachutisten die zich onmiddellijk al schietend naar de brug over het Oranjekanaal  begeven en de eerste Duister al van angst met volledige bepakking het kanaal in jagen………….. Hij liever dan ik, spookt het door mijn hoofd. Er komt aan de nadere kant van de brug een wielrenster aangereden met een rugnummer; wat doet die nu hier? Ze staat verbouwereerd midden de schietende en brullende Franse Para’s en Duitse verdedigers………………
Ze deed mee aan een internationale wielerwedstrijd voor dames, was de weg kwijt en reed een brug te ver; geweldig leedvermaak van het publiek was haar deel.
Ivo Rigter, die ons met zijn Franse Bullterrier Winston al vanaf Ruurlo begeleidt staat vòòr mij tussen het publiek; het hondje is er zo een met korte kromme pootjes en een platte neus en is inmiddels in geheel oostelijk Nederland bekend van radio en TV. Ivo fluistert het diertje iets in het oor, zet het op de grond en Winston gaat er als een speer vandoor, zo de brug op, midden op blijft hij staan en gaat Ivo hem roepen. Natuurlijk komt Winston niet, stronteigenwijs als hij nu eenmaal is. Het publiek ligt in een deuk. Een prima moment voor Ivo om over de balustrade te stappen en in beeld van alle camera’s het hondje op te halen; ook Ivo is nu in geheel oostelijk Nederland bekend van radio en TV…………
Als Archie Prinsen met zijn Bren Carrier en Canadese soldaten een stormaanval op de brug heeft uitgevoerd en de brug uiteindelijk is genomen, is de slag voorbij. Ik moet zeggen, ik was laaiend enthousiast, heb staan genieten van alle aspecten van het “gevecht”.
Langzaam, heel langzaam lost al die publieke belangstelling op en kunnen wij met onze colonne verder door schitterend Drente naar Rolde; op de Brink aldaar, een groot grasveld midden in het dorp, kunnen wij de voertuigen parkeren voor een static show. Er is WW2 muziek, er hangen vlaggen en er is heel veel publiek uit de gehele regio. Dick en zijn mannen moeten de trom flink hebben geroerd, ook hier weer TV camera’s en radioreporters. Vanuit een grote tent worden er stamppot maaltijden met worst en ballen gehakt aangeboden; een ieder heeft zijn eigen eetgerei meegenomen en zo eten wij zittend op voertuigend of staand bij grote tafels onze heerlijke maaltijden op, het verwarmt ons weer, we waren er wel aan toe. Na dit intermezzo gaan wij via de buitenkant van Assen op pad naar het bivakterrein voor die nacht, Baggelhuizen. Daar aangekomen staan er al een heleboel tenten en voertuigen; in de grote feest-  maaltijdtent is het een drukte van belang en berengezellig.
We eten daar en maken weer lol; durf ik een biertje aan? Eentje dan……….. En kijk eens wie komt daar binnen, Hans Hissink; hij was pas ’s middags uit Balkbrug vertrokken en rechtstreeks naar Baggelhuizen gereden. Nog wat pips, maar we zijn weer compleet.


« Laatst bewerkt op: april 11, 2013, 13:47:14 pm door Rob N »
ga weer fff verder
 :koffie:


Dodge WC 60
Dodge WC 1 (halverwege)
Welding Hobart 400 on a trailer
Wooden Ben Hur

Offline Rob N

  • KTR
  • Brigadier General
  • *
  • Berichten: 2.009
  • Rob N te Meeuwen
Re: The Final Push
« Reactie #8 Gepost op: april 11, 2013, 13:47:36 pm »
Zondag 11 april 2010:
Eindelijk weer eens een nacht goed geslapen, niet liggen denken aan zaken die ik de volgende dag moest regelen of in de gaten houden, gewoon ontspannen uitkijken nu naar de slotdag van dit twee-weekse evenement. Het weer is weer van het zelfde; grauw en koud en mistroostig, alleen de Paasdagen die we achter ons hadden waren eigenlijk prima. Maar het is de tijd van het jaar, ieder jaar weer! Even gaan mijn gedachten weer terug naar die foto’s die ik van allerlei clubleden kreeg toegestuurd in de voorbereiding op dit evenement, ze zouden het programmaboekje gaan sieren of werden geplaatst op de website van het evenement. Sommige plaatste ik in brieven aan sponsoren, die foto’s zouden mijn oproep verdere inhoud geven, men kon zien hoe die jonge kerels van toen, Engels of Canadees, Pools of Frans, leden onder dit soort weersomstandigheden zoals wij die ook hadden. Alleen wij hoefden gelukkig niet te vechten, wij konden gewoon gaan slapen en kregen voldoende eten, kenden geen angsten en verloren geen kameraden, wij konden droge kleding aantrekken en hoefden niet de natte aan onze lichamen te laten drogen, wij moesten niet naar Groningen, maar mochten…………………. Onze huidige zegeningen zijn ons in de basis door hen teruggegeven! Vele van die jonge mensen brachten daarvoor het grootste offer, mogen wij hen eeuwig dankbaar blijven? Ik vind zelfs dat het woordje “mogen” dient te worden vervangen door “moeten”…………
Bij Bauke’s tent ruik ik een heerlijk koffiegeur; dat bekende koffiezetapparaatje heeft zijn werk weer gedaan. Gezamenlijk drinken we er eentje en gaan aan de slag met wat voertuigcontroles. Op het bivak  Baggelhuizen is het een drukte van belang; voertuigen worden al gestart, meerijders zoeken hun chauffeurs, groepjes clubleden staan gezellig en ontspannen met elkaar te babbelen, “buurman” Menno Keizer start zijn Diamond wrecker, die Hercules blokken maken toch wel een prachtig geluid………
Er komen nog steeds Jeepjes en Dodges uit de regio binnen; dagrijders die thuis hebben geslapen en zich nu weer aansluiten. Dick Koole staat bij zijn gezin op hete kolen te staan, hij moet duidelijk nog het een en ander regelen. Ik zal hem nu maar niet lastig vallen………….
Om 09.00 uur worden de naar schatting 150 voertuigen en tanks opgesteld in een lange colonne; een prachtig gezicht, het geeft me weer zo’n kippenvel moment als je die hele colonne langs kijkt, machtig toch dat zoveel clubleden zich willen inspannen vandaag om de uitstraling van de foto waaraan ik vanmorgen dacht om te zetten in daden, daden van dankbaarheid en herdenking?
Ik weet van Dick Koole dat men in Eelde nu doende is een hoogwerker te plaatsen ten behoeve van cameraopnamen van de “dubbele parade” die daar later op de dag, analoog aan de parade uit 1945, zou worden gehouden. Wat ik niet wist en wat de organisatie slechts enkele minuten voor aankomst van de voertuigen vernam, was het feit dat de cameraman van RTV Drenthe last had van hoogte vrees en het bakje van de hoogwerker niet in durfde. Men heeft hem met wat duw en trekwerk toch in het bakkie gekregen, de arm ging omhoog, maar moest weer naar beneden, weer omhoog na op hem te hebben ingepraat en weer naar beneden………………die hoogwerker leek wel een “ja-knikker”, maar gevolg was wel dat de filmopnamen van deze uniek parade nooit zijn gemaakt.
We vertrekken exact op tijd, tanks en bren-carriers voorop, en rijden naar het schitterende dorpje Vries. “Rivieren slapen nooit” schreef eens een beroemd Amerikaans filosoof, dorpjes wel naar mijn mening. Vries is zo’n dorp; geheel in takt over vele honderden jaren met een prachtige authentiek dorpskern en dito kerk. De Brink, belegd met klinkers en keien, nodigt uit voor een veemarkt of paardendag, de bomen overdekken het hele plein en zorgen voor een weldadige rust, oude kastanjes van misschien wel 200 honderd jaar oud, in dit decor mochten wij allen onze voertuigen parkeren, locale verkeersbegeleiders hielpen ons om dit zo efficiënt mogelijk te doen. Het centrum van dit lieflijk plaatsje stond echt helemaal tjokvol, en dat gaf nu juist die extra dimensie aan onze stop, het zorgde tezamen met de versierde straten, het podium waarop optredens waren van WW2 artiesten, de open terrasjes en versierde cafés voor een waar Bevrijdingsfeest. De deelnemers evenzo de bevolking waren allen uitgelaten………. En wat een volk op de been, wat een dankbaarheid voor onze komst; terwijl wij niets anders deden dan alleen maar te komen………
Om elf uur klonken de fluitjes van de MP’s weer; motoren starten. Een geweldig staccato ontwikkelt zich tegen de pal naast de voertuigen staande huizen; hoe moet dat dan niet tijdens de oorlog zijn geweest? Op naar Eelde voor het uitvoeren van de “dubbele parade” langs een tribune die conform een foto van “toen” geheel origineel is nagebouwd en nu wordt bezet door de burgervader van deze gemeente, Nederlandse veteranen en andere genodigden. Kort na het vliegveld worden we stopgezet; de organisatie geeft ons aanwijzingen hoe naast elkaar te rijden en de onderlinge afstanden in lengte en breedte te handhaven. Dan klinken er fluitjes, stapvoets gaan we op weg langs het podium, ik maakte dit voor de eerste keer in deze vorm mee en ik vond het prachtig! De weg waarover wij paradeerden stond helemaal vol met publiek, zowel voor als na het podium, het leek wel een soort van Apeldoorn (in het klein). Het enthousiasme van de deelnemers was net zo groot als dat van het publiek…………
Om half een waren alle voertuigen weer aaneengeregen tot een enkelvoudige colonne en gingen we op pad richting ons hoofddoel van vandaag en het slot van dit evenement, de stad Groningen. Groningen was ook massaal uitgelopen om ons binnen te halen, veel ouderen langs de weg, zouden zij al die ontberingen van toen, die gevechten, die kapotte huizen hebben meegemaakt? Jammer dat de zon zich niet even laat zien, de bewoners hebben daar recht op…………..
De drommen mensen worden steeds intensiever, we komen er nauwelijks nog doorheen als we ons ultieme einddoel, De Vismarkt, naderen. Bij een brug is er nog een roadblock met wachtposten; schitterend uitgebeeld, midden in de stad, echt mooi! Kinderen kijken hun oogjes uit hoe al die 150 (rups)voertuigen en motorrijders zich een weg banen door het immens volle centrum van de stad.
En plots is daar dat lange en smalle plein met klinkers, omgeven door schitterende gebouwen, een echt oud-hollandse stadsprent, daar lijkt het op, zoals Haarlem of Leiden, Amsterdam of Delft, wat een sfeer. Een groot podium doemt op aan het einde van het plein; wij parkeren onze voertuigen onder leiding van verkeersbegeleiders en leden van de organisatie. Onmiddellijk is het gehele plein vol met voertuigen;  er tussen alleen maar publiek en publiek, je kunt over de hoofden lopen. Op het podium treden artiesten op, de burgemeester van Groningen speecht twee-talig om ook de aanwezige Canadese veteranen te kunnen laten delen in hetgeen zij ons zegt, het is een prachtig en passend slot van een enerverende dag en schitterend evenement dat in Ruurlo begon!
Ik ga met mijn zoons en Bauke Schuurman op zoek naar een kroeg waar nog plaats is; we willen koffie. In een hoekje zitten Maarten de Boom, Leo Barendrecht en Hennie Kruithof en hun dames; ze waren er vanaf dag 1 bij en hebben ons overal gevolgd zonder maar een keer te klagen, te klagen over het weer, het wachten soms bij een kranslegging of static show, de blubber op het bivak in Delden, ze stonden er bijna middenin met hun tenten, nee, een en al tevredenheid van begin tot eind! Klasse!!!
Ook Ivo Rigter was er weer en stal de show met zijn schitterende Humber Armoured Car; “Winston” wilde die menigte in, maar werd nu wel vastgehouden!
Joël Stoppels kruipt achter de microfoon op het podium en legt ons uit dat de autoriteiten niet helemaal ons plan van aftocht naar Assen willen volgen. In groepjes van 5 moeten we het plein verlaten om buiten de stad weer in colonne verder te gaan. Begrijpelijk dat niet al die groepjes konden worden begeleid door motorrijders, dus waren we op ons zelf aangewezen. Het verliep allemaal chaotisch, omdat velen de binnenstad niet kenden; zo verging het mij ook, met een stuk of 6 voertuigen in mijn kielzog. Maar met wat vragen hier en vragen daar, sloten we na een half uur toch weer aan bij de “hoofdmacht”.
Tegen een uur of zes bereikten we ons bivak in Baggelhuizen; voertuigen werden geparkeerd, er werd gegeten en nagepraat. Ik sliep die nacht op een kamer in een nabij gelegen Manegehotel. Eerst lekker douchen, was wel nodig als ik eerlijk ben, zal over de kleur van het badwater niet verder uitweiden, maar het was een verademing. Met een groepje deelnemers gingen we aantafel voor een lekker etentje; het was gezellig, maar tegen een uur of elf begonnen de oogjes te branden. “Ik ga d’ronder mannen”, riep ik de anderen toe.

Terwijl ik onder mijn dons lig laat ik het gehele evenement nog een keer de revue passeren; en voordat ik in slaap val ben ik eigenlijk al weer begonnen…………………..
ga weer fff verder
 :koffie:


Dodge WC 60
Dodge WC 1 (halverwege)
Welding Hobart 400 on a trailer
Wooden Ben Hur

Offline Rob N

  • KTR
  • Brigadier General
  • *
  • Berichten: 2.009
  • Rob N te Meeuwen
Re: The Final Push
« Reactie #9 Gepost op: april 12, 2013, 10:00:41 am »
Het is zaterdag 11 september 2011, voor de laatste maal een Herdenking voor de Engelse gevallenen bij Nijmegen tijdens Operation Market Garden, de Jonkerbos War Cemetery.

Ik ben daar met een groepje KTR leden uit het Ruurlose, het Vordense, u kent ze wel, Bert Leuverink, Egbert Stegeman, Henk en Max Kleine, Henk Nakken, die mannen. Wij hebben gezamenlijk besloten deze laatste plechtigheid bij te wonen en niet naar Ede te gaan of Arnhem, dat kan altijd nog.

Op de Begraafplaats staan genodigden; we lopen langs de graven en krijgen het weer koud als we de namen lezen en hun bijbehorende leeftijd zien staan…………we stoten elkaar aan als we een bijzondere grafsteen zien en fluisteren elkaar iets toe. Eigenlijk zijn alle grafstenen bijzonder, geen een uitgezonderd! Allen gaven hun leven voor onze Vrijheid en Vrede. Dat ene ultieme doel, dat alle geallieerde troepen na streefden, nam, nam teveel van deze jonge jongens, er staan te veel van deze stenen, ook op deze relatief kleine Begraafplaats………..

Wij krijgen een briefje uitgereikt, een “Order of Service”, zeg maar het programma voor deze Herdenking. De teksten van de Engelse en Nederlandse volksliederen staan erop, maar ook valt mijn oog op een tekst van Brigadier David Santa Ollala:

When you go home, tell them of us and say

For your tomorrow, we gave our today!

Ik lees de tekst een paar keer, alsof ik hem niet begrijp, en vind hem steeds indrukwekkender, steeds mooier en helderder, krachtiger ook, ik dwaal in gedachten weg van de plechtigheid en neem mij voor deze twee zinnen te gebruiken op het KTR briefpapier in al mijn correspondentie, mochten wij gezamenlijk ooit The Final Push gaan organiseren………

Ik heb jullie twee weken lang verveeld met mijn persoonlijke gevoelens en emoties rondom de organisatie en deelname aan de Liberty Tours en Liberty Camps in 2010. Vanzelfsprekend was het doel van deze anekdotes en gevoelens om leden van onze schitterende vereniging wederom warm te maken voor deelname in werkgroepen, een van de vele werkgroepen die ik wil oprichten om in gezamenlijkheid een fantastisch Bevrijdingsevenement neer te zetten in…………………………maart en april 2015!  Vanaf NU schrijf ik niet meer in de IK-vorm, maar gebruik ik het woordje WE / WIJ om recht te doen aan al die KTR mensen en vrijwilligers van allerhande organisaties die hopelijk zullen gaan meewerken aan dit project. Want, alleen door de inzet van vele tientallen KTR leden kwam het evenement in 2010 tot het succes dat het verdiende………..en zo zal het ook in 2015 moeten gaan! Er is geen weg meer terug…….

Waarom zo vroeg begonnen? Niet omdat ik denk dat wij van de autoriteiten geen of minder snel toestemming zullen verkrijgen om datgene te doen wat wij in 2010 ook deden; het evenement zal weer als uitgangspunt hebben, dat ALLE deelnemers gratis zullen kunnen meedoen, dit om hen te compenseren voor hun deelname in een koude en natte periode en, omdat het evenement over een periode van ruim twee weken zal plaats vinden! Overigens zullen wij een soort van borgtocht gaan verlangen, inschrijfgeld dat wordt gecompenseerd na effectieve aanwezigheid en deelname. Maar, het verkrijgen van financiële middelen om zo een grootschalig evenement met al zijn facetten van de grond te krijgen zal moeilijker gaan dan ruim drie jaar geleden, we beleven een heuse crisis die zijn wrange vruchten helaas overal afwerpt; toch gaan we het proberen, wellicht dat in 2015 het zonnetje weer eens schijnt?? Het bestuur van onze vereniging staat achter onze plannen, waken er met ons vanzelfsprekend voor, dat de uitgaven de inkomsten nooit zullen overtreffen. Het instellen van een Comite van Aanbeveling met daarin personen die de uitgangspunten van dit evenement ten volle onderschrijven kan een helpende factor zijn: uitnodigingen aan o.a. de Ambassadeurs van Canada en Het Verenigd Koninkrijk, alsmede een Lid van Het Koninklijk Huis, zijn reeds verzonden……….

4 Nederlandse leden hebben zich reeds bereid verklaard zitting te nemen in het Comite van Aanbeveling; wij zijn hen dank verschuldigd!

Verder hebben we plannen om het evenement de start te geven die het verdient: Operation Plunder begon in de buurt van Groesbeek op 23 maart 1945. Hier werden de Canadese en Britse troepen samengetrokken die in de buurt van Rees de Rijn overtrokken, een stukje door Duitsland gingen, om later bij Doetinchem en Dinxperlo Nederland binnen te stormen en The Final Push, de laatste stap om ons land te bevrijden, te starten. In één dag van Groesbeek, over een pontonbrug over de Rijn, door Hamminkeln en verder naar Doetinchem? Niet alleen met voertuigen, maar ook met tanks en andere rups- en pantservoertuigen? Het drukke scheepvaartverkeer platleggen voor onze oversteek?? Vliegen er weer Dakota’s over de Rijn om hun Operation Varsity Para’s te droppen terwijl een rookgordijn onze oversteek maskeert? Ligt de Rijn weer vol met Dukw’s en GPA’s en waterweasels? Komt de enige Buffalo in Nederland in actie? Wij zien het helemaal zitten, moeten het alleen nog even uitwerken……..

De eerste gesprekken met de Duitse autoriteiten middels onze “man ter plekke” Ingo Federhenn hebben wij reeds gevoerd? De Bundeswehr is reeds benaderd om een pontonbrug te slaan, dezelfde vraag gaan we stellen aan de Commandant van het Britse Rijnleger, zij hebben immers 1 X per jaar het NATO recht over de Rijn een brug te slaan………

Moos Raaijmakers heeft binnen Defensie contacten in Brussel en “speelt het hoog op”, van alle kanten gaan we onze toekomstige partners benaderen, hoe meer opties hoe beter………

Ja, wij weten dat het rijden met tanks en gepantserde voertuigen op Duitse wegen bij wet is verboden; en toch gaan we het proberen……

De werkgroep van Bert Leuverink, jammer dat hij nu in Australië verblijft, heeft haar medewerking reeds toegezegd om het bivak in Ruurlo net zoveel glans en charme te geven als in 2010; ik denk dat het in 2015 alleen wat drukker zal worden……...

Vanzelfsprekend zullen in het overgrote deel van het totale project  tot Groningen bestaande routes en ideeën worden gebruikt, nuances zullen zorg dragen voor het wezenlijke verschil. Delden willen we een weekend lang omtoveren tot een Nederlands Pickering, het station leent zich ervoor, de stoomtrein hebben we al……………

Het bivak zal nog mooier worden en ook groter dan voorheen en historisch aansluiting vinden bij de kern van het dorp, sorry Stad Delden. Er zijn al sponsors blijkbaar om maaltijden in de Hollywood Canteen te bereiden en uit te reiken, bewoners zijn al bereid om hun kleding aan te passen aan de periode waarin ons evenement plaats vindt…………..winkeliers gaan hun etalages verbouwen…

Uiteraard gaan we proberen om ook Porter Field weer te laten schitteren, we kijken reeds naar alternatieve ondergronden voor de landingsbaan. Dick Koole èn de mannen van de Stichting Pockettours, Beeno Oldenhuis, Willem Keizer, Joël Stoppels en Roy Anbergen, gaan weer vanaf Balkbrug tot Groningen een geweldig programma in elkaar draaien. Het ligt in de bedoeling om Kamp Westerbork te voet te bezoeken, een oude wens van mij, en ik denk van vele anderen, gaat dan in vervulling…….. Jorrit Volkers sluit zich dit keer aan bij de rit van Delden naar Groningen, dat wordt vol, overvol op de smalle Drentse wegen………nog meer zwaar materieel zal meedoen! Groningen wordt een happening op zich, een soort van Bastogne of Mons………..

Wij gaan proberen de gehele route (!!) open te stellen voor de inzet van tanks, van Groesbeek tot Groningen………….

Tja, dit is eigenlijk maar een greep uit alle facetten die het evenement verder zullen moeten gaan uitbouwen tot een “Once in a lifetime event”, een Herdenking van de oorlogsslachtoffers in de breedste zin des woords, uitgedragen door de leden van onze vereniging. Wij kunnen er nog veel meer over schrijven, maar het wordt druk in de komende twee jaar, erg druk, dus kunnen we maar beter beginnen…………………..

Autocar
(Namens alle mogelijke deelnemers in werkgroepen)

ga weer fff verder
 :koffie:


Dodge WC 60
Dodge WC 1 (halverwege)
Welding Hobart 400 on a trailer
Wooden Ben Hur

Offline Autocar

  • KTR
  • Major
  • *
  • Berichten: 920
Re: The Final Push
« Reactie #10 Gepost op: april 15, 2013, 13:19:03 pm »
Rob Nieuwpoort, dank voor je hulp om al die artikelen te plaatsen, plakken en lijmen................

Autocar

Offline Carlo

  • Captain
  • **
  • Berichten: 520
Re: The Final Push
« Reactie #11 Gepost op: april 15, 2015, 13:15:05 pm »
Beetje laat maar een Up-je waard!  :duimomhoog:
Dodge WC62, 1943

Offline Rob N

  • KTR
  • Brigadier General
  • *
  • Berichten: 2.009
  • Rob N te Meeuwen
Re: The Final Push
« Reactie #12 Gepost op: april 16, 2015, 10:37:07 am »
Ik wil ook namens mijn familie, ALLE organisatoren, voortrekkers, dravers, uitvoerders en hulpjes van harte danken voor dit prachtige evenement!!!!!!!!!

Zoals sommige weten is het voor mij persoonlijk een hele opgave en ik ben er door alle mensen maar mooi doorheen gesleept

En tuurlijk gaat er iets mis, is het niet altijd droog en warm of komen we ergens een beetje te laat
Maar dit vergeten we heel gauw en hebben we enkel de mooie en warme herinneringen nog

Nou vooruit eentje dan in het bijzonder
Rob bedankt  :duimomhoog: 
ga weer fff verder
 :koffie:


Dodge WC 60
Dodge WC 1 (halverwege)
Welding Hobart 400 on a trailer
Wooden Ben Hur

Offline Carlo

  • Captain
  • **
  • Berichten: 520
Re: The Final Push
« Reactie #13 Gepost op: april 18, 2015, 14:49:33 pm »
Op RTV Drenthe nu permanent documentaires over de plaatsen waar we met The Final Push 2015 geweest zijn.  :duimomhoog:
Dodge WC62, 1943

Offline Roy

  • First Lieutenant
  • **
  • Berichten: 239
    • ww2 evenementen op Facebook
Re: The Final Push
« Reactie #14 Gepost op: april 18, 2015, 22:46:40 pm »
Jammer dat ik het heb moeten missen maar wel leuk om te lezen   :duimomhoog:
_____________________________________________
'45 Dodge WC 51
'44 Ford GPW
'43 Bantam trailer

"Keep 'Em Rolling"
Roy °lllll°

ww2 evenementen