Dinsdag 17 Sept 2013
Hoe kan een gewone werkdag in eens veranderen in een bijzondere dag. Door een toeval was ik met de jeep naar m’n werk en werd ik aangesproken door een collega bij het parkeren. Nog geen uur later belde hij en vertelde dat er een veteraan uit de ww2 onderweg was voor een bezichtiging op het kamp. Of het mogelijk was om hem op te pikken kon rond rijden over het kamp.
Aangekomen bij de poort verscheen inderdaad een oude ww2 veteraan uit de U.S.A. Hij stelde zich voor als Vincent en de rest was slecht te verstaan. Na een klein rondje over het kamp was er een koffietafel. Hij vroeg ons van alles over het huidige korps. Toen wij even later uitgesproken waren wilde wij natuurlijk zijn verhaal ook wel eens horen.
Hij stelde zich opnieuw voor : PFC Vincent J Speranza (Heb het later even op laten schrijven), “H†Co 501 PIR 101ste Airborne division. Mijn mond viel gelijk open. Gelukkig had ik een bloknootje op zak om zijn verhaal beknopt op te schrijven.
Hij was als 18 jarige in 1943 bij de Army gegaan en tegen ieders advies bij de infanterie. Zijn basisopleiding kreeg hij bij het 78th division in Fort Jackson,South Carolina. Tegen het eind van de opleiding werd daar een demo gegeven en ze moesten allemaal gaan zitten op een groot open terrein. Uit het niets kwam er een C 47 over en er viel van alles uit de lucht aan witte doeken.
Dit was een nieuw onderdeel “de Para’sâ€. Toen hij de mannen op de grond zag landen en hun uniformen zag was hij meteen verkocht. Dit wilde hij ook.
In Fort Benning kreeg hij een hele zware fysieke opleiding. Twee weken beulen. Daarna werd het accent gelegd op het para gedeelte. Toen ze klaar waren hadden ze het idee dat ze het hele duitse leger aankonden.
Ze werden ingescheept op de R.M.S. Queen Marie, a Troopship. In Engeland werden ze ingedeeld als “Replacementsâ€voor de gevallende van Market Garden bij “Hâ€Co, 501 PIR 101ste Airborne Divisie. Hij als machinegunner.
Nog geen 3 weken later werden ze in vrachtwagens geladen en naar Bastogne gebracht. Ze gaven aan dat ze geen goede spullen hadden voor die omstandigheden, sommige zelfs geen wapen. Het antwoord was:â€Niet zeuren, zoek maar onderweg bij de dode en gewonden wat je nodig denkt te hebbenâ€.
Ze kwamen aan op 17 dec 1944,Bastogne en konden gelijk door naar de frontlinie. Mont ,Houffalize. Amper aangekomen was het gelijk “foxholes diggen†. Het ging erg moeizaam. Het was verschrikkelijk koud en de grond heel hard, het leek wel steen. Ze lagen 5 yards uit elkaar. Weer gaven ze aan dat hun spullen niet in orde waren. “Shut up and keep your head down because of snipersâ€.
Ze hadden wel wat spullen gepakt van de vele gewonden die terug kwamen maar was veel te weinig. De hele nacht ging door met verplaatsen en graven. Graven en nog eens graven in de harde grond. Toen ze bij een helling lagen werd er een verdedigings stelling gemaakt dmv een bomb-wire.
Tegen de ochtend van 18 dec brak de Hel los. Artillerie en tanks vuurden er op los. Vervolgens kwam de 1ste golf Duitsers. Deze liepen op de bomb-wire , de 2e golf kwam om ze te helpen en de aanval door te zetten. De order was â€Don’t shoot,waitâ€. Bij de 3e golf Duitsers mochten ze vol schieten met alles wat ze hadden. Wij, de resten van 501,506 en wat glider-teams.
In een rustig moment reed hij mee om gewonden te vervoeren naar de kerk in Bastogne. Het was daar een chaos, de hele kerk lag vol met gewonden. In eens zag hij z’n vriend Joe liggen. Hij had scherven in z’n been maar morgen zou het vast beter gaan. Of Vincent wat te drinken kon regelen. Hij ging diverse tavernes af. De meeste waren verwoest maar 50 mtr was een taverne met een werkende biertap, maar geen glazen. Dus helm af en onder de pomp.
In de kerk werd er van genoten dus een 2e loopje werd zeer gewaardeerd. Bij terug komst bij de kerk stond er een kwade arts. Waar hij mee bezig was om buik en borst patiënten drinken te geven en dan nog bier. Hij sommeerde hem z’n helm op te zetten en weg te wezen. Met het bier druipend uit z’n helm over z’n kop ging hij terug naar z’n foxhole.
In 2009 keerde hij voor het eerst terug in Bastogne. In een lokale pub vertelde hij deze anekdote waarop een andere veteraan die mee luisterde schreeuwdeâ€Was that you? The beer-runnerâ€.
De eigenaar van de taverne had na de oorlog een bierbrouwerij op gestart. In 1944 pas 14 jaar had hij als jochie een para bier zien tappen in z’n helm. Zo kwam hij aan de naam “Airborne-beerâ€. De eigenaar werd nooit geloofd om zijn rare airborne verhaal.
In eens veranderde zijn verhaal van toon. Hij vertelde dat in een periode dat de Duitsers heel even Bastogne weer in handen hadden 3 verpleegsters werden verkracht. De Duitsers werden door eigen mensen geëxecuteerd. Verkrachting was niet goed maar op verpleging verkrachting stond de doodstraf.
Na het Ardennenoffensief trokken ze kris kras door Duitsland richting het zuiden. Toen ze door een bos liepen roken ze een hele erge stank die steeds erger werd.En uit het niets liepen ze tegen een versperring met daar achter barakken. Hierbij schoot vincent vol. Even later vertelde hij dat dit Dachau was. Hij wist niet wat hij zag. Barakken vol met skeletten en kelders vol met lijken.Ovens met smeulende resten. Toen stopte hij.
Het dorp waar ze later aankwamen wisten de mensen van niks. Ze hadden ook nooit wat geroken. Zelfs in het dorp hing de stank. Ze vonden Hitler ook zo fout. In opdracht van Eisenhouwer moest iedereen boven de 12 jaar helpen met opruimen van de dode en het verzorgen van de overlevenden. Ze kregen op hun hart gedrukt ze geen eten en drinken te geven. Terwijl de skeletten aan je schoenen lagen te smeken.
Na dit indrukwekkende verhaal was onze koffie koud geworden. We moesten ons vervolgens haasten voor de lunch. Na de lunch werd vincent bij het mariniersmonument nog een marinierscoin overhandigt. Met nog een rondje over het kamp kwam er een einde aan zijn bezoekje. Hij vertelde dat hij zaterdag ook aanwezig is bij de jump op de Ginkelse Hei. De parajump die ze bij toeval misliepen.
Wat als een gewone 3e dinsdag in september begon werd een onvergetelijke dag.
Gr Birnie
